- 0 - Prolog

       Tej okropnej nocy niebo płakało wraz z Anastasią. Uniosła wzrok ku górze, pozwalając aby zimne krople deszczu uderzyły o jej twarz, mieszając się z gorzkimi i słonymi łzami, które zastygły na rozgrzanych policzkach. Ostatnie promienie słońca próbowały przedostać się przez gęste i czarne niczym atrament chmury. To był zły czas na narodziny nadziei. Wszystko przekreśliła w jednej sekundzie. Ale jakaś cząstka dziewczyny poczuła ulgę. Jakby ogromny głaz spadł z jej serca, rozbijając się na miliony kawałeczków. Była już bezpieczna, jak nigdy wcześniej.

       Zaczesała za ucho kosmyk niesfornych włosów w odcieniu kasztanu i zaciągnęła na czubek głowy kaptur swojej szarej bluzy, ówcześnie upewniając się czy nikt za nią nie podąża. Piorun przeciął niebo w zasięgu jej wzroku, rozświetlając twarz Any. W brązowych tęczówkach kryły się ogromne ilości smutku i żalu, a pełne usta drżały z przerażenia, podobnie jak dłonie. Choć Dawes nie raz znajdowała się w tarapatach, nigdy wcześniej nie doprowadziła się do takiego stanu. Nie potrafiła zapanować nad swoim ciałem. Tusz do rzęs spływał wraz z nową falą łez. Nogi uginały się pod jej ciężarem i pierwszy raz nie potrafiły udźwignąć dziewczyny.

       Pchnęła mocno drzwi, które wydały z siebie niemiły dla uszy Anastasi jazgot. Uspokoiła się, widząc pojedynczych ludzi. Rękawem bluzy starła z policzków ślady makijażu. Poczuwszy kolejne łzy, gromadzące się w kącikach oczu, zacisnęła mocno powieki. Musiała wyglądać na zrównoważoną. Stwarzała pozory. Wykreowała szczęśliwą wersję siebie i oh, ludzie musieli być idiotami, wierząc w każde jej kłamstwo. Uśmiechnęła się jednym ze swoich wyuczonych uśmiechów i przepchnęła się na przód kolejki. Przechyliła lekko głowę, przyglądając się starszemu mężczyźnie za ladą.

       - Panienka dokąd? - spytał. Głos miał zachrypły i zdecydowanie nie przypadł on do gusty Any. Wolała bardziej wyszukaną barwę... nie spotykaną. Rozpaczliwie uciekała wzrokiem na bok. Uczucie, że on za chwilę tutaj przyjdzie, wciąż kurczowo się jej trzymało. Nie chciała ponownie się z nim mierzyć. Tym razem nie poradziłaby sobie.

       - Jak najdalej stąd - dopiero teraz spojrzała na staruszka, który posyłał w jej kierunku promienny uśmiech. - Gdziekolwiek... - wyjąkała, błagalnym tonem. Chciała mieć już to za sobą. Myślami była już gdzieś w słonecznym Los Angeles, lub chociaż w Kanadzie.

       - Właśnie odjeżdża autobus do Karoliny Północnej - ręką przesunął po blacie, pozostawiając przed nią bilet. Chwyciła go pewnie w dłonie, jakby był całym jej światem i rzuciła kilka banknotów na stolik.

       Wybiegła na zewnątrz, szukając odpowiedniego wozu, a zważywszy na to, że obok niej stało dwanaście autobusów, ustawionych w równym rządku, okazało się to na prawdę trudne. Coraz większe krople deszczu moczyły włosy szatynki, które zaczęły przyklejać się do okrągłej buzi. Szybkim krokiem szła przed siebie, aż wreszcie znalazła samochód, który miał zabrać ją do miejsca, gdzie planowała rozpocząć nowe życie. Wsiadła do niego, ostatni raz podejrzliwie oglądając się dookoła. Zajęła miejsce na samym końcu, w rogu. Tak, żeby nikt nie mógł jej zauważyć.

       Całe swoje dotychczasowe życie zostawiła za sobą, daleko w tyle. Jakby nie miało dla niej żadnego znaczenia. Była wolna. Czuła, że może wszystko.

       Wypuściła powietrze z ust z cichym świstem.

       Udało jej się. Nie musiała się już niczego obawiać. Zmierzała do lepszego świata.

       Kit przeciskał się przez tłumy ludzi, którzy napierali na niego swoimi ciałami. Nie miał siły, a tym bardziej cierpliwości, aby się z nimi zmagać. Popychał ich mocno, jakby byli tylko marionetkami w jego dłoniach. Wychylał głowę, szukając burzy brązowych loków. Był zrozpaczony. Blond kosmyki włosów oblepiały jego twarz. Oczy zaszły mu czarną mgłą, a ręce miał zaciśnięte w pięści. Mokra koszulka opinała jego mięśnie, a z rany na brzuchu wciąż sączyła się krew. Był twardym chłopakiem, wytrzyma. Liczyło się tylko to, aby ją znaleźć. Musiał ją przeprosić. Nie wyobrażał sobie bez niej życia.

       Pojedyncze osoby obrzucały go morderczym spojrzeniem. Inne zaś otwierały szeroko oczy, widząc szkarłatną ciecz na jego ubraniach i dłoniach. Przejechał rękę po zmęczonych powiekach, brudząc się krwią. Emocje buzowały w każdej najmniejszej części jego ciała. Złość, tęsknota, smutek... Wszystkie te uczucia tworzyły mieszankę wybuchową. Były jak bomba, która tylko czeka na odpowiedni moment, aby roznieść wszystko w pył.

       Tracił siły wraz ze strumieniami krwi, które ubywały z jego ciała. Oparł się o blat. Kręciło mu się w głowie i miał obłędne spojrzenie. Takie które mówiło "Jestem psychopatą i jeśli mi nie pomożesz to cię zabiję". Ale to nie był prawdziwy Kit. On tylko pragnął znaleźć swoja ukochaną.

       - Wi-Widział j-ją p-pan? - głos mu się załamywał, ledwo patrzył na oczy. Z kieszeni spodni wyciągnął mokre zdjęcie dziewczyny. Uśmiechała się szeroko i cień tego uśmiechu pozostał w jej brązowych tęczówkach. Długie blond włosy opadały na odkryte ramiona.

       Staruszek zmrużył oczy, próbując nabrać ostrości. Coś mu świtało. Może to były te czekoladowe oczy? A może kąciki ust unoszące się ku górze, ale ostatecznie w ostatnich godzinach żadna blondynka nie przewinęła się obok. Pokręcił głową.

       Walker poczuł jak cały świat mu się zawala. Oparł się o ścianę, aby sekundę później osunąć się na ziemię. Podsunął kolana pod samą brodę i ukrył twarz w dłoniach. Łzy zmywały zaschniętą krew. Ktoś złapał go za ramię, zmuszając do tego, aby podniósł wzrok.

       - T-tato... - wychlipał, pociągając nosem. - Ona odeszła... Prze-przeze mnie, ro-rozumiesz? - mężczyzna w policyjnym mundurze, wyglądający na około czterdzieści lat, potrząsnął głową. Nie mógł wydobyć z siebie choćby słowa, widząc syna w takim stanie. - Skrzywdziłem ją, znowu. Jestem potworem, tato... 

***

Od autorki: Prolog za nami, bardzo liczę na wasze opinie, bo nie wiem czy jest sens to pisać. Więc komentujcie i dodawajcie się do obserwowanych ;) 

Jeśli chcecie być informowani, zostawcie namiary na sobie w komentarzu.

PYTANIA? ->  http://ask.fm/saaalut