- 5 - Nie przerywaj

       Cała drżała, ale nie z zimna tylko z nadmiaru emocji. Przerażenie, zdenerwowanie, niedowierzanie, strach… Już sama nie wiedziała, czego aktualnie jest w niej najwięcej. Stała przez chwilę, pustym spojrzeniem patrząc przed siebie w milczeniu. Pierś szatynki falowała szybko, a z oczu ciekły strumienie łez. Gotowało się w niej. Nie potrafiła uwierzyć, że to wszystko dzieję się naprawdę. Nawet w najgorszych snach nie przewidywała, że to może się stać. Szukała rozwiązania, osoby, która pomogłaby jej w tym trudnych chwilach. Zbierała pośpiesznie swoje porozrzucane ciuchy i wpakowała je do lnianej torby.

       Każdy oddech przyprawiał ją o ból w klatce piersiowej, ale nie potrafiła go zdefiniować. Bolało bo znów ją zranił, bo nie miała nikogo, kto mógłby jej pomóc czy raczej dlatego, że to ona zadała ostateczny cios? Na samo wspomnienie narzeczonego tętno Anastasi przyśpieszyło i ogarnęła ją nieposkromiona złość. Mimo, że to nadal do niej nie trafiało, doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że to co zrobiła ma kolosalny wpływ na jej życie. Działała pod wpływem emocji, a skutki były nieodwracalne.

       Usłyszała zgrzyt paneli. Wiedziała, że zdołał się szybko pozbierać i szuka jej. Gdyby teraz ją dopadł, mógłby ją zabić. Nóż wyleciał z jej roztrzęsionych dłoni, z hukiem odbijając się od podłogi. Na czubku jego srebrnego ostrza zauważyła szkarłatna ciecz i dopiero wtedy dotarło do niej, co właściwie zrobiła. Widząc jak klamka załamuję się pod czyimś ciężarem, otworzyła okno na oścież i zaskoczyła na dół.

       Biegła ile sił w nogach. Biegła ku nowemu życiu.

       Anastasia gwałtownie otworzyła oczy, uświadamiając sobie, że to kolejny zły sen, przypominający jej o przeszłości. Dookoła panowała cisza i pachniało drewnem. Próbowała wyrównać oddech, uspokoić oszalałe bicie serca. Przerażenie powoli zaczęło uchodzić z niej jak powietrze z przebitego balonika.  

       Przez moment błądziła wzrokiem po jasnoniebieskim suficie, starając się zorientować gdzie się znajduję. No tak, mieszkanie Justina. Obróciła głowę i wzdrygnęła się, widząc jak chłopak smacznie śpi obok. Coś ścisnęło jej żołądek. Leżała właśnie w jednym łóżku z kompletnie obcym mężczyzną, podczas gdy jego miejsce zawsze zajmował Kit.

       Pierwszy raz Justin w jej oczach wyglądał na swój wiek. Spał na plecach, mocno wtulony w poduszkę, a jego klatka piersiowa na przemian unosiła się i opadała. Kąciki ust Biebera delikatnie unosiły się ku górze i Ana nie mogła się powstrzymać, aby również się nie uśmiechnąć.

Porządnie się rozciągając, ostrożnie wyślizgnęła się spod ciepłej kołdry, aby przypadkiem nie obudzić szatyna. Udała się do kuchni i stanęła przy blacie, chcąc zrobić śniadanie. Gorączkowo przeszukiwała każdą szufladę z nadzieję, że wreszcie znajdzie to co potrzebuje. Minęło parę minut zanim wszystkie potrzebne składniki trafiły w dłonie Any. Zauważywszy w pobliżu iPoda chłopaka, pozwoliła go sobie pożyczyć. Wsunęła słuchawki do uszu, a po sekundzie rozbrzmiały głośne dźwięki muzyki. Rozgrzewając patelnie, zaczęła poruszać biodrami w tylko jej znanym rytmie. Rozbiła kilka jajek i wrzuciła je na gorący rondel. Okręciwszy się na pięcie w poszukiwaniu przypraw, wgniotło ją w ziemie i gdyby nie stojąca obok szafka, pewnie runęłaby na ziemię.

Justin siedział na jednym z barowych krzesełek i cicho śmiał się pod nosem. Był bez koszulki i Ana mogła dokładnie policzyć jego żebra i dojrzeć wyrzeźbiony brzuch oraz kilka tatuaży. Ten widok przyprawił ją o zawroty głowy, dlatego podparła się o mebel. Kosmyki brązowych włosów miał roztrzepane i lśniące. Pośpiesznie wyciągnęła z uszu słuchawki i odłożyła urządzenie na bok.

       - Nie przerywaj – odezwał się ochrypłym od spania głosem i podparł głowę na ręce. Ana w tym czasie wręcz nieprzyzwoicie przyglądała się jego nagiemu torsowi. Cóż to musiała być jego wina.

       - Robię śniadanie –wyjaśniła i w myślach skarciła się za takie myśli na jego temat.

       - Nie jadam śniadań, ale nie krępuj się – chichot chłopaka ponownie rozniósł się po pomieszczeniu i Dawes uznała, że chętnie byłoby go jeszcze kiedyś usłyszeć. Kątem oka dostrzegła jak drapie się po karku i odpychając się rękoma, wstaje. Z lodówki wyciągnął karton mleka i upił kilka większych łyków, po czym oblizał usta.  – Chcę cię gdzieś zabrać – powiedział cicho, ale zdołała to usłyszeć.

       Miał na myśli randkę?

       Była w zbyt wielkim szoku, aby się odezwać. Mruknęła jedynie pod nosem z zadowolenia i miała cichą nadzieję, że nie zauważył jak oczy jej się błyszczały.

       - Bądź gotowa… później – zmarszczył brwi. Musiał brzmieć tak tandetnie, rodem z komedii romantycznej. Potrząsnął głową i szybko zniknął w swoim pokoju, pozostawiając w umyśle Any kompletny bałagan.

       Kit Walker siedział na obrotowym krześle, delikatnie odchylając się w bok. Dłonią przejechał po zmęczonych powiekach, a drugą wystukiwał tylko sobie znany rytm na obudowie laptopa. Obok stał kubek zimnej, niedopitej kawy i popielniczka z kilkoma petami. Blondyn wyciągnął z paczki, znajdującej się przed nim następnego papierosa i lokując go między wargami, odpalił. Głęboko się zaciągnąwszy, rozkoszował się nieprzyjemnym posmakiem nikotyny, która wypełniła jego płuca.

Minęła kolejna nieprzespana noc, w ciągu której bezustannie oglądał nagrania  z monitoringu. Przeoczył coś. Jakiś ważny fragment umknął jego uwadze. Do jasnej cholery, ona przecież nie mogła zapaść się pod ziemię. Oprócz narastającej irytacji, czuł też uderzającą w niego falę złości. Tym razem nie był w stanie nad nią zapanować. Pod wpływem chwili, zamachnął się gwałtownie, powodując, że większość przedmiotów na biurku, spadło na ziemię z cichym jazgotem. Złapał się za głowę i zamknął powieki. Serce łomotało mu gdzieś w okolicy żeber. Gdy ponownie otworzył oczy, kaseta odtwarzała się na nowo. I dopiero wtedy dostrzegł coś, czego szukał od kilkudziesięciu godzin.

       Dziewczyna z kapturem zwinnie przeciskała się wśród autokarów, aż wreszcie zatrzymała się przy jednym z nich. Rozejrzała się podejrzliwie na boki i ruszyła schodkami do środka.

       Klatka stop.

       Kit zaczął badawczo przyglądać się owej postaci. Kąciki ust lekko unosiły się w charakterystycznym uśmiechu, który był mu tak bardzo znany. Oczy lśniły lekko. Wszystko się zgadzało, ale… Gdzie podziały się kosmyki blond włosów dziewczyny?

       Nakierował obraz na przednią szybę pojazdu i przybliżył nieco.

       Nevada City – Karolina Północna.

       Bingo! 

*

Od autorki: Kolejny nudny rozdział, przepraszam. Obiecuję, że następny będzie wnosił trochę więcej akcji! Pozostaje mi tylko podziękować za każdy komentarz i wejście oraz poprosić o szczere opinie i dodanie do obserwatorów lub polecenie bloga ;) Na cóż, do niedzieli!