- 6 - Nie jestem tym za kogo mnie masz

 W zakładce bohaterowie pojawiła się nowa postać (:

       Zatrzymał się na chwilę, poczuwszy wibrację w prawej kieszeni spodni. Nieśpiesznie wyciągnął telefon i leniwie spojrzał na wyświetlacz – numer zastrzeżony. Wahał się: odebrać czy nie? Po upływie kilku nic nie znaczących sekund, sunął koniuszkiem palca po ekranie i odblokowując go, wcisnął zieloną słuchawkę. Ulokował urządzenie między swoim uchem, a ramieniem i jednocześnie siłował się z klamką od samochodu. Pierwsze co usłyszał to czyjś spokojny oddech.

       - Bieber – rzucił oschle. Bez żadnego ‘’Dzień dobry’’ czy innego powitania.

       - Zdaję sobie z tego sprawę – rzucił ktoś po drugiej stronie słuchawki. Justin zmrużył groźnie oczy i zamrugał kilka razy. Mógłby przysiąc, że gdzieś słyszał już ten nieprzyjemny głos. Przeszukiwał umysł, chcąc rozszyfrować tą zagadkę i nie odzywał się słowem. Oparł się o maskę czarnego Chevroleta i przyłożył komórkę do drugiego ucha. – Chciałem się upewnić czy nadal opłakujesz stratę brata.

       I wtedy wszystko stało się jasne.

       Wezbrała w nim niekontrolowana złość . Była nieokiełznana, jak jeszcze nigdy wcześniej. Wpadł we wściekłość i zagryzł wargę z taką siłą, że pociekła z niej strużka krwi. Źrenice mu się nienaturalnie rozszerzyły. Poczuł również ból, ale on nie mógł równać się z nienawiścią, jaka się w nim kłębiła.

        - Musisz być idiotą, skoro do mnie dzwonisz – mruknął Justin, starając się panować nam emocjami, które rozszarpywały go od środka, szukając ujścia. – Znajdę cię i zabiję – dodał i roześmiał się histerycznie.

       Mimowolnie zacisnął dłonie w pięści, tak mocno, że kłykcie mu pobielały, a w myślach miał tysiące złych zamiarów. Rozważał jego śmierć na miliony różnych sposobów, lecz każdy wydawał się zbyt łagodny.

       - Już się trzęsę z przerażenia – kolejny gardłowy rechot, wyprowadził Justina z równowagi. Próbując pozbyć się nadmiernej ilości gniewu, kopnął przed siebie jakiś kamień. Czyn ten nie przyniósł wyczekiwanej ulgi.

       - Powinieneś – syknął z jadem, niczym żmija. Czuł jak skroń zaczyna mu szybko pulsować, jakby zaraz miała wybuchnąć. – Nie jestem tym za kogo mnie masz, Zack – wypowiedział jego imię, jak gdyby była to najgorsza zbrodnia na świecie. Odpowiedziała mu głucha cisza, a później sygnał przerwanego połączenia.

       Tchórz, przeszło mu przez myśli.

       Odwrócił się na pięcie i już miał wsiadać do samochodu, gdy na horyzoncie ujrzał zgrabną sylwetkę Any. Przeklął pod nosem. Zaraz zacznie się przesłuchanie. Z daleka pomachała do niego i uśmiechnęła się promiennie, zmieniając kurs. Nawet nie drgnął. Stał jak posąg z gniewną miną, odbywając wewnętrzną walkę z samym sobą.

       - Nie teraz, Anastasio – mruknął niechętnie i oschle. Głos miał pozbawiony jakichkolwiek emocji, jakby nie odgrywały one żadnej roli w życiu Justina. Stanęła w miejscu, a jej brwi ułożyły się w jedną cienką linię. Zbywał ją?

       - Ale? Co?

       - Nie zadawaj kurwa pytań – fuknął, na zmianę zaciskając i rozluźniając dłonie. Nie mogła rozszyfrować tonu jego głosu, a w jego brązowych tęczówkach widziała jedynie płomienie ognia. Był taki… zmienny? Nie odezwał się już słowem. Zamiast tego wsiadł do samochodu i odjechał z piskiem opon.

       Próbując skupić się na drodze, na oślep odszukał w schowku butelkę kilkunastoletniej whisky. Szybkim ruchem odkręcił korek i rzucił go gdzieś na bok, tuż obok swojego telefonu. Upił sporego łyka, a po sekundzie poczuł jak alkohol drażni jego podniebienie. Rozkojarzył się. Pił, bo było mu z tym dobrze ; bo chciał zapomnieć o wszystkim, co go przytłoczyło. Przycisnął mocniej gaz do podłogi. Impala rozpędziła się do 160km/h. Pędził po pustej autostradzie, a wiatr, przedostający się do środka przez uchylone okno, targał kosmykami włosów Justina. Rękę mocno zaciskał na kierownicy, a w drugą znów chwycił trunek i wlał w siebie jego kolejną dawkę. Nie dbał o to, że procenty szaleją mu w żyłach.

       Nie miał już sił na to wszystko. Dorósł, ale wciąż nie potrafił radzić sobie z wspomnieniami, które na nowo zaczęły wbijać w niego swoje ostre sztylety.

       W uszach dudniły mocne dźwięki starych rockowych zespołów, a w powietrzu unosił się zapach nikotyny. Z pozoru wieczór jak każdy inny. Stali klienci siedzieli przy barku, sącząc najróżniejsze alkohole i oglądali mecz koszykówki. Inni byli bardziej zainteresowali tym, co działo się na samym środku lokalu.

       Wysoki i wysportowany chłopak o blond włosach, wystających spod czapki z daszkiem niemal stykał się ciałami z drugim równie postawnym brunetem. Oboje wzajemnie mierzyli się spojrzeniem, a wokół zapanował wyczuwalny niepokój. Przerażająca cisza wiła się wśród ludzi zgromadzonych obok i można było usłyszeć szybkie bicie serca obu chłopaków.

       Justin stał w cieniu blondyna i mocno ścisnął go za ramię, odchylając lekko do tyłu.

       - Daj spokój – sapnął. – To tylko koszulka – dodał, spuszczając wzrok na swoją zalaną alkoholem koszulkę. Ulubioną bluzkę, nawiasem mówiąc.

      Znał jednak swojego brata na tyle, aby wiedzieć, że nie odpuści zbyt łatwo. Jaxon szybko wyrwał się z uścisku szatyna i posłał kolejne gniewne spojrzenie w stronę bruneta. Sekundę później pchnął go na pobliską ścianę i z całej siły uderzył w bok twarzy. Zupełnie od niechcenia.

       Uśmiechnął się triumfalnie i odwrócił na pięcie, zajmując wcześniejsze miejsce.

       Justin odgonił od siebie obrazy, jakie pojawiły się w jego głowie i ponownie przyłożył do rozgrzanych warg, butelkę szkarłatnej cieczy i przechylił lekko, delektując się jej wspaniałym smakiem.

*

Od autorki:  Poznaliście kawałek historii Justina! Rozdział jest chyba ciut dłuższy. Jeśli wam się spodobało zostawcie komentarz, chociażby jedno słowo. Chciałabym znać waszą opinię! Jakieś zastrzeżenia? Piszcie śmiało! (: + blog ma już 42 obserwatorów, 289 komentarzy i ponad 7000 wejść, dziękuję, jesteście najlepsi! :*