- 7 - Psychopata.

       Kiedy dojechał na miejsce, słońce powoli chowało się za horyzontem, a niebo prezentowało się w różnych odcieniach pomarańczy i czerwieni. Korony wysokich drzew rzucały na chodnik przerażające cienie, a ich gałęzie opadały na asfalt, tworząc coś na wzór kurtyny.

       Justin szedł jak w gorączce, chwiejnym krokiem, a obraz przed nim delikatnie wirował. Wszystko wokół się rozmazało i tworzyło swobodne wzory. Alkohol szumiał mu w głowie i krążył po żyłach. Palące problemy, z którymi wcześniej się zmagał, zeszły na dalszy plan. Nogi co jakiś czas odmawiały mu posłuszeństwa i musiał opierać się o płot.

       Wreszcie mocno zacisnął palce na kratach bramy i pchnął ją z całej siły, powodując, że głośno zaskrzypiała. W odpowiedzi na nieprzyjemny hałas skrzywił się lekko. Instynktownie kierował się w stronę odpowiedniego miejsca, mijając po drodze paręnaście nagrobków. Znicze rozświetlały mrok. Przejechał dłonią po ciążących powiekach i przysiadł na ławce. W jednej dłoni wciąż trzymał niedopitą butelkę whisky.

       - Cześć Jax – powiedział, ale bardziej brzmiało to jak jakiś bełkot. Machinalnie odchrząknął, chcąc zapanować nad mową. Wziął kolejnego łyka trunku. Wlał w siebie tyle alkoholu, że już nawet nie czuł jego smaku. Chłodny wiatr mierzwił mu włosy, a panująca wokół cisza, doprowadzała chłopaka do szału. – Przyszedłem, bo… - otworzył na chwilę buzię, jednak szybko ją zamknął. Nie wiedział, co go tutaj przywiodło. – Sam nie wiem, dlaczego… - mruknął, przecierając ręką spierzchnięte usta. – Kto wie może nawet stęskniłem się za twoją wkurzającą obecnością? – zaśmiał się cicho i nieśmiało pociągnął nosem. Oparł dłonie na krańcach metalowej ławeczki i bujał się na zmianę w tył i w przód. Łzy piekły go pod powiekami, ale na Litość Boską ktoś taki jak Justin Bieber nie płacze! To zjawisko, które nie miało prawa bytu. – Zack się odezwał, dorwę go, obiecuję – mówił na jednym tchu sam do siebie. Z niewiadomego powodu przyniosło mu to długo wyczekiwaną ulgę. Nie czuł już takiej pustki, a wirujące emocje, uspokoiły się na moment. – Pomszczę cię, bracie.

       Wypowiedzenie ostatniego słowa przyprawiło go o tępy, niekończący się ból w jego wnętrznościach. Przeważnie za wszelką cenę starał się o nim nie myśleć, jednak czasem przychodziły takie chwile, że Jaxon sam pojawiał się w jego umyśle, skutecznie o sobie przypominając.

       Justin wiedział jednak na pewno, że nie pozwoli kolejny raz się zniszczyć. Zbyt mało zostało z niego. Serce chłopaka było już niemal puste i odporne na znieczulicę .

       - Wszystko w porządku? – usłyszał cichy głos tuż za swoimi plecami. Gwałtownie odwrócił się w kierunku dobiegającego tonu .

       - Tak – powiedział oschle, wracając do poprzedniej pozycji. Sądził, że nieznajomy odejdzie i pozwoli mu dalej walczyć z samym sobą, lecz mylił się. Ku zdziwieniu usiadł obok i spojrzawszy na grób Jaxona, zaczął coś mówić. Justin go nie słuchał. Z każdym kolejnym słowem obcego chłopaka, w szatynie narastała złość i irytacja. Przesunął wierzchem dłoni po skórzanym pasku, zatrzymując ją na broni i szybkim ruchem, wyszarpnął ją ze szlufki od spodni, przykładając do skroni towarzysza.

       - A teraz wypierdalaj, dopóki mam cierpliwość – wydyszał. Uderzyła w niego fala gorąca i spowodowała ona, że na karku Biebera pojawiły się krople potu. Na oko młodszy od niego chłopak, spojrzał na niego z przerażeniem i przełknął nerwowo ślinę. Skinąwszy głową, wstał powolnie, jakby obawiał się najmniejszego ruchu i szybko zaczął iść przed siebie.

       - Psychopata – sapnął pod nosem i nie uszło to uwadze Justina.

       - Stój – zalecił i sam momentalnie podniósł się do pionu. Ilość adrenaliny w żyłach skutecznie pozbawiła go zawrotów głowy. – Powtórz – dodał i patrząc na chłopaka wyczekująco, skrzyżował ręce na torsie. Odpowiedziała mu głucha cisza, więc zrobił kilka kroków naprzód. Złapał nieznajomego za koszulkę i uniósł go do góry, aby móc swobodnie spojrzeć mu w oczy z rządzą mordu. Sekundę później rzucił nim z taką siłą, że chłopak przeturlał się, aż do pobliskiego drzewa. Drżał ze strachu. Czemu los miał dla niego taki plan?

       - Powtórz – powiedział ponownie szatyn, gdy jego ofiara starała się podnieść z betonu. Wtedy Justin zacisnął pięści i wymierzył przeciwnikowi cios prosto w nos. Strużka krwi wypłynęła z jednej przegrody, na co Bieber uśmiechnął się triumfalnie. Następnie uderzył go w brzuch i znów powalił na glebę. Nieznajomy zachłysną się własną krwią i momentalnie zwinął się z bólu.

       - Psychopata – wysyczał przez zaciśnięte zęby. – Tak cię nazwałem – i uniósł ręce w obronnym geście. Szatyn po raz kolejny wyszczerzył zęby w kpiącym uśmieszku.

       - Dobrze – kiwnął  głową , kucnął przy ofierze i złapał go za twarz, mocno ściskając jego szczękę. – Mam nadzieję, że nikt się o tym nie dowie, bo inaczej… - rozejrzał się na boki, zupełnie tak jakby planował zdradzić mu największy sekret. – Będę nawiedzał cię w najgorszych snach, aż pewnego dnia, obudzisz się i to nie będzie tylko koszmar. Będę tam stał i cię zabiję – wysyczał, akcentując każde słowo i odepchnął nogą chłopaka. Potraktował go jak pachołek, jak zwykłego śmiecia. Zbeształ i zostawił. 

* 

Od autorki: Rozdział mało wnosi, przepraszam.