- 14 - Sam diabeł nie zapewni ci takich atrakcji...

       Czarne niebo przyozdobione było niezliczoną ilością jasno żarzących się gwiazd. Zerwał się chłodny wiatr, który kołysał zarówno brązowymi lokami dziewczyny jak i koronami drzew na posesji. Zmrużyła oczy, jakby chciała nabrać ostrości, ponieważ przez siwy dym wydychany przez palaczy, z trudem mogła cokolwiek zobaczyć.

       Wyciągnęła ze skrzynki butelkę piwa i uśmiechnęła się triumfalnie. Kropelki zimnej wody spłynęły po dłoni Any. Była tak spragniona, że na samą myśl o procentowym napoju, jej ciało odtajało.

       Mętlik w głowie jednak pozostał, a wydarzenia z przeszłości wciąż uderzały w serce dziewczyny, wbijając w nie swoje sztylety. Żałowała, że nie potrafiła sobie z tym wszystkim poradzić ; że związek z Kitem najzwyczajniej w świecie ją przerósł i uciekła. Do tego dodatkowe atrakcje zafundował jej Justin. Nie mogła rozstrzygnąć dlaczego mimo zachowania, chłopak wzbudził w niej swoją sympatię. Miał w sobie coś takiego, co nie pozwalało Dawes wymazać go z pamięci. Był kimś niebezpiecznym, wiedziała to. I oh ironio, dlaczego więc czuła się przy nim bezpiecznie? Myślenie o szatynie, doszczętnie wyczerpało Anę.

       Przecież nawet go nie znała. Byli dla siebie kompletnie obcymi osobami, których drogi spotkały się ze sobą przez czysty przypadek.

       Spojrzała na zapieczętowany alkohol, jaki trzymała w dłoni i skrzywiła się nieco, uświadamiając sobie, że nie ma jak go otworzyć. Rozejrzała się dookoła i wnet na horyzoncie pojawiła się jakaś sylwetka. Wysoki, dobrze zbudowany chłopak zmierzał w kierunku, gdzie stała, aż w końcu zatrzymał się tuż obok niej. Nieznajomy miał krótkie kruczoczarne włosy i równie ciemne oczy, z daleka przypominające węgiel. Na ustach błąkał mu się cwaniacki uśmieszek. Koszulka opinała jego – jak wywnioskowała Anastasia – wyrzeźbiony tors. Ucho miał przebite, a na szyi zawiesił kilka wisiorków.

       - Pomóc panience? – zagadnął, wyszczerzając białe zęby. Wzruszyła ramionami, podając mu trunek. Jednym, szybkim ruchem przekręcił metalowy korek, a dosłownie sekundę później odbił się on z hukiem od betonu.

       W tęczówkach chłopaka zabłysło niemożliwe do ukrycia pożądanie, kiedy przejechał dłonią po biodrze dziewczyny.

       - Nie… do-dotykaj mnie… - wysyczała, mocno zaciskając zęby i odsunęła się, chcąc odejść. Nieznajomy jednak zdążył chwycić ją za nadgarstek, powodując, że musiała odwrócić się w jego stronę. Zaczęła się szarpać, lecz od początku była na przegranej pozycji. Bez względu na to ile siły w sobie miała, on i tak był zdecydowanie sprawniejszy fizycznie.

       - Pomogłem ci, coś należy mi się w zamian, nie sądzisz? – pchnął ją na maskę najbliższego samochodu i bez zawahania sunął ustami po jej szyi. Jego pocałunki były mokre i tak obrzydliwe, że Ariel prawie zwymiotowała. Splunęła mu prosto w twarz. Rozproszyła go wystarczająco i miała okazję jakoś się obronić. Gdy dłonią ocierał z policzków ślinę szatynki, chwyciła za butelkę piwa i uderzyła go w głowę. Szkło rozbiło się na miliony kawałeczków, bezwładnie lądując na asfalcie. Z wrażenia otworzyła oczy tak szeroko, że wielkością przypominały dwie pięciozłotówki. Sama nie mogła uwierzyć w to, że posunęła się tak daleko. Przyłożył dłoń do obolałego miejsca i czując coś lepkiego na placach, zmarszczył czoło, i przybliżył rękę do twarzy. Krew ciekła mu strumykiem po twarzy.

       - Suka – zamachnął się i… z całej siły wycelował prosto w kącik ust dziewczyny. Odruchowo odsunęła się i zaczęła masować, pieczącą z bólu część twarzy. Spojrzała na niego z żalem w oczach.

No bez jaj, czy Anastasia Dawes choć raz nie mogła natrafić na miłego faceta, zamiast na damskiego boksera? Przywykła do bólu fizycznego, dlatego uderzenie to nie zrobiło na niej wrażenia. Ledwo co je poczuła. 

       - Już nie żyjesz, rozumiesz? Znajdę cię i zabiję razem z tym twoim kochasiem, Bieberem! - powiedział na jednym tchu tonem, którego Ariel nie potrafiła rozszyfrować.

       I tak już jesteś martwa, przeszło jej przez myśl. A mimo to częstotliwość uderzeń jej serca zwiększyła się. Nadal patrzyła na niego z przerażeniem, malującym się na twarzy, co blondyn skomentował lekceważącym śmiechem. Poczuła wtedy tępy, niekończący się strach, gdzieś we wnętrznościach, który nie chciał odejść. Łzy zamgliły jej widok. Przed oczami nadal migały jej czarne mroczki. Miała ochotę skulić się w kłębek i nie przestać płakać.

       Ale zaraz… Zabiję ją i Justina? Skąd on go do cholery znał?

       Krążył wokół szatynki jak drapieżnik, osaczający swoją ofiarę. Sparaliżowana strachem i jego bliskością instynktownie podążała za nim wzrokiem. Usta nieznajomego układały się w mroczną karykaturę uśmiechu.

       Kształty zaczęły się powoli wyostrzać, gdy starła dłonią słone łzy. Podziękowała w duchu, zobaczywszy przed sobą znajomą osobę.

       Miodowymi włosami Justina targał szybko znikający wiatr, jak gdyby był tylko krótkim westchnięciem. Głębia jego brązowych niczym gorzka czekolada oczu lśniła w ciemności.

Przejechał wzrokiem po najbliższym otoczeni, zatrzymując spojrzenie na roztrzęsionej sylwetce Dawes. Mimowolnie zacisnął dłonie w pięści i zagryzł wargę do krwi. Wydawała się wtedy taka bezbronna i krucha, niczym płatek kwitnącej róży.

       - Ana kurwa szukałem cię! – sapnął, robiąc kilka szybkich kroków w stronę szatynki i jej towarzysza. Widząc kpiący uśmieszek malujący się na wargach blondyna, adrenalina wystrzeliła mu do żył. Wszędzie poznałby wyraz jego twarzy. Przez chwilę piorunowali się wzrokiem, lecz przed dalszą wymianą  spojrzeń, skutecznie powstrzymało ich łkanie Any.  Justin poczuł wtedy jak emocje się w nim potęgują, a złość sięga zenitu. Kucnął przy drżącym ciele towarzyszki, a za plecami usłyszał głośny rechot swojego wroga.  – Ja pierdolę Zack jesteś takim idiotą! - warknął, na zmianę zaciskając i wyprostowując dłonie. – Mam w dupie to, że czekasz na moją śmierć. W dupie mam twoje chore gierki, ale… - zmrużył groźnie oczy i niemal ciskał z nich piorunami w kierunku Gomesa. – Jeśli jeszcze raz tkniesz moją dziewczynę, to sprawię, że twoja śmierć będzie długa i bolesna. Będziesz cierpiał do tego stopnia, że kurwa będziesz się modlił, aby ktoś zabrał cię już do pierdolonego piekła… – powiedział szybko, akcentując po kolei każde słowo. Anastasia była zbyt zszokowana, aby zrozumieć, że nazwał ją SWOJĄ dziewczyną. 

       - Bo nawet sam diabeł nie zapewni ci takich atrakcji, jak ja – dokończył. Przeciwnik nawet nie drgnął. Zamiast tego roześmiał się jeszcze głośniej. Justin nie wytrzymał. Coś w nim pękło. Agresja wyciągnęła po niego swoje macki i w ułamku sekundy zapanowała nad ciałem. Krzyknął przeraźliwe w głuchą przestrzeń, wykręcając rękę Gomesa z taką siłą, że aż pisnął z bólu. Szatyn sięgnął dłonią do kieszeni, uparcie coś w niej poszukując. W końcu po upływie minuty wyciągnął z niej małą, srebrną zapalniczkę z jego inicjałami. Odpalił ogień i przyłożył go do skóry chłopaka, który nieudolnie szarpał się i tupał nogami, jak mała dziewczynka. W powietrzu uniósł się zapach palonego ciała i odór ten był tak okropny, ze zszokowana Anastasia, musiała zatkać nos, aby więcej nie wdychać tych oparów. Niemal podskoczyła, albowiem wrzask Gomesa przepełniony był bólem i frustracją. Odgłos ten wywołał na szyi dziewczyny dreszcze.  

       – Policzę do pięciu, jeśli zaraz nie zabierzesz stąd swojego dupska, to rozpierdolę ci łeb  – wyszeptał Justin tuż przy uchu wroga, delektując się jego jękami, które świadczyły o tym, jak bardzo cierpi. – Nie będzie żadnego turnieju, tylko zginiesz tutaj, rozumiesz?

       Na te słowa źrenice Zacka rozszerzyły się nienaturalnie. Uświadomił sobie wtedy, że lepiej pozbyć się Justina podczas pojedynku, niż zginąć tutaj, przez dotknięcie jakiejś nic nieznaczącej suki. Brunet uniósł ręce w obronnym geście i uśmiechnął się blado.

       - Policzymy się na pojedynku – mruknął i schowawszy ręce w kieszeniach spodni, ostatni raz spojrzał na Anę, która dławiła się własnymi łzami.

       - Tak myślałem, cipo – krzyknął za nim Bieber, ale Gomes zdawał się już go nie słuchać. A może po prostu nie chciał, aby te słowa do niego dotarły.

       Justin nie pewny tego co robi, chwycił delikatnie dłoń dziewczyny, chcąc tym gestem dodać jej otuchy. Łzy nadal zbierały się w jej oczach, kalecząc źrenice. Zajrzał szatynce głęboko w brązowe tęczówki i uśmiechnął się smutno. Gdy ich spojrzenia się spotkały, oboje wiedzieli, że coś zaskoczyło, niczym klucz w zamku. 

*

Od autorki: Nie ma się co rozpisywać. Lubię ten rozdział!