- 15 - Chcę ciebie!

       Nawet nie zorientowała się, kiedy Justin klęknął przed nią, delikatnie sunąc opuszkiem kciuka po zaczerwienionym kąciku ust dziewczyny. Poczuła jak skóra mrowi jej pod dotykiem chłopaka, ale nawet nie ruszyła się z miejsca. Dalej w osłupieniu wpatrywała się w blask księżyca, próbując przyswoić do siebie wszystkie informacje i wydarzenia. Obecność Biebera przyniosła jej ukojenie i chwilę spokoju, zapomnienia. W tamtym momencie stał się potulny jak baranek, bojąc się, że gdy przesunie palce choćby o centymetr, zrobi dziewczynie krzywdę. Okazał jej tyle czułość i uwagi…

       - Boli? – spytał, chowając zmarznięte dłonie do kieszeni grubej bluzy, a na głowę nasunął kaptur, powodując, że brązowe spojrzenie, schowało się, a na wierzchu pozostały jedynie lekko rozchylone wargi chłopaka, jakby muśnięte… różą? W odpowiedzi wzruszyła ramionami. Cierpienie fizycznie nie mogło równać się z tym, które zawładnęło jej sercem, nie pozwalając na choćby jeden pełny wdech.

       Wypuścił zza obnażonych zębów, biały kłębek, który zwiastował o niskiej temperaturze na dworze i z zafascynowaniem podziwiał jak obłoczek znika w powietrzu. Nie miał pojęcia jak powinien się zachować, a tym bardziej co powiedzieć w takiej sytuacji. Pomyślał jednak, że sama obecność tutaj, w jakiś sposób pomoże pozbierać się Anastasi.

       - Wytłumaczysz mi co się do jasnej cholery przed chwilą wydarzyło?  - wybuchła, nie potrafiła dłużej tłumić w sobie emocji. Smutek i ból zmienił się w niepohamowaną złość. – Justin… - głos się jej załamał, ani trochę nie przypominając już tego radosnego dźwięku, który mimo wszystko urzekł chłopaka. – On mówił poważnie? Że zabije mnie i ciebie?

       - Ludzie mówią wiele rzeczy, Ano. Niekoniecznie jest to prawdą – przekręcił głową w jej stronę. Piękne, ciemnobrązowe włosy, idealnie komponowały się z naturalnie karmelową karnacją. Orzechowe tęczówki spoglądały w gwiazdy, a mały nosek miał na sobie kilka piegów. Pociągnęła nosem, starając się opanować łzy. –  Znam gościa jednak zdecydowanie dłużej i… wiem do czego jest zdolny – spuścił głowę, zdając sobie sprawę jak zareaguje na jego słowa, a on… Nie potrafił dłużej oglądać w jej tęczówkach łez. – Nie pozwolę mu cię skrzywdzić, rozumiesz? – powiedział i złapał jej podbródek, przekręcając w swoją stronę tak, aby na niego spojrzała. – Prędzej ja go zabiję, niż znów położy na tobie swoje łapska.

       Może i był nic nie wartym sukinsynem, ale czasem potrafił okazać współczucie, mimo, że codziennie krył swoje prawdziwe ja pod maską gburowatego dupka. Pytasz dlaczego to robił? Może dlatego, że próbował jakoś przeżyć, z nadzieją, że kolejny dzień okaże się dużo lepszy od tego poprzedniego. Nienawidził zimna, które uderzało w jego twarz, choć takie właśnie miał uczucia.  Dawno temu zatracił swoją niewinność, człowieczeństwo… Był młody wiekiem, ale doświadczenia czyniły go osobą dorosłą, okrutną, pozbawioną skrupułów.

       Stali obok siebie, a ich dłonie uderzały o siebie.

       Nie potrafiła wyrazić jak bardzo Justin Bieber ją zadziwiał. Jeszcze kilka godzin temu był dla niej oschły, a teraz stawał w jej obronie.

       Przetarła dłonią oczy, ścierając z policzków łzy.

       - Dlaczego się tak nie lubicie? – spytała i ponownie pociągnęła nosem. Justin przez chwilę myślał nad czymś zacięcie, o czym świadczyła zmarszczka, jaka pojawiła się na jego czole. Uparcie wpatrywał się w jeden martwy punkt. Momentalnie potrząsnął głową.

       - Ana nie chcę cię w to wplątywać – sapnął i splótł ze sobą swoje dłonie, intensywnie się im przyglądając.

       - Już w tym siedzę, Justin – odpowiedziała jej głucha cisza. – Dobrze, nie chcesz mówić, to nie – i wtedy nad jej głową zaświeciła maleńka żaróweczka. – Zagrajmy! – powiedziała z entuzjazmem klaszcząc w dłonie i nagle humor się jej polepszył. Justin uniósł brew do góry, nie wiedząc o co może chodzić, gdy Ana z samochodu wyciągnęła pełną butelkę jakiegoś alkoholu. – Jedno pytanie, jedna szczera odpowiedź, jeden kieliszek, wchodzisz w to, Bieber? – szepnęła i obdarzyła go wyczekującym spojrzeniem.

       - Jeśli to było wyzwanie, Dawes to je przyjmuję – zaśmiał się cicho i wyrwał z jej rąk trunek, po czym odkręcił korek i odrzucił go gdzieś na bok. – Czekam, Anastasio.

       Przez dłuższy moment milczała, próbując odpowiednio dobrać słowa. Rozchyliła lekko wargi i zerknęła na niego, uśmiechając się nieznacznie.

       - Kim jest Zack? – spytała i podskoczyła lekko tak, że swobodnie mogła usiąść na obszernej masce czarnego Chevroleta z 67 roku.

       - Wrogiem – odburknął Bieber i pomachał jej szklanym naczyniem przed oczami, aby sekundę później pociągnąć dużego łyka. Ciecz od razu zaczęła go przyjemnie piec w podniebienie. Podał butelkę dziewczynie i wyszczerzył białe kły.

       - Dlaczego tutaj przyjechałaś? – obrócił głowę w jej kierunku i przeszywał ją wzrokiem na wylot. Zagryzła wargę, starając się znaleźć odpowiednią wymówkę. Powinna powiedzieć mu całą prawdę, ale… nie mówienie wszystkiego to przecież nie kłamstwo, prawda?

       - Chciałam zacząć wszystko od nowa – chrząknęła pod nosem tak cicho, że Justin ledwo ją usłyszał. Następnie powąchała alkohol i wlała odrobinę do ust, krzywiąc się przy tym. Chłopak widząc to zarechotał radośnie.

      - Dlaczego? – dopytywał. Wsunął rękę do kieszeni spodni tak, że wystawał jedynie kciuk i zgarbił się nieco. Ana w odpowiedzi pokręciła głową z rozbawieniem.

      - Nie tak prędko, Bieber! Moja kolej! – jej głos przepełniony był radością i Justin w głębi duszy odetchnął z ulgą, że więcej się nie smuci. – Dlaczego nienawidzisz Zacka?

       - To długa historia, Ano – mówił spokojnie, jakby emocje nie odgrywały w jego  życiu żadnej roli. Otworzyła usta, aby coś powiedzieć, ale uciszył ją gestem ręki. – Może kiedyś ci opowiem.

       - Nie da się z tobą grać, Bieber – mruknęła oburzona i krzyżując ręce na klatce piersiowej, tupnęła w miejscu nogą. Justin potrząsnął głową, cicho się śmiejąc. Wyglądała jak mała dziewczynka, która pragnie otrzymać nową lalkę Barbie. – Dlaczego nazwałeś mnie swoją dziewczyną? – dodała po chwili ciszy. Wzruszył bezwiednie ramionami i koniuszkiem buta zaczął kreślić na ziemi różne wzoru.

       - Nie wiem. Mówię różne rzeczy, bez zastanowienia.

       - Chciałbyś żebym nią była? – z ust chłopaka wydobyło się ciężkie westchnięcie. To miało oznaczać nie? Znów stał się Justin z kamiennym wyrazem twarzy, więc po jego minie nie mogła nic wywnioskować. A jeszcze kilka minut temu był troskliwy i czuły… - Powiedz mi czego chcesz, Justin – nalegała i mimowolnie zagryzła wargę. Swoje brązowe spojrzenie wbiła wprost w jego twarz. Nie lubił, gdy ktoś mu się tak przyglądał, dlatego jeszcze bardziej naciągnął na głowę kaptur.

       - Jebać to – warknął i momentalnie oderwał się od maski samochodu, podchodząc do dziewczyny. Kolanem rozchylił jej nogi i stanął między nimi. – Chcę ciebie, Anastasio. Tu i teraz. 

*

Od autorki: Pewnie znowu będziecie narzekać, że rozdział za krótki, więc przepraszam za to! Z doświadczenia jednak wiem, że kiedy pisałam dłuższe rozdziały to nikomu nie chciało się tego czytać. Chciałabym dobić tutaj do 50 komentarzy, ale jestem pewna, że się nie uda! ;)

Czytałby ktoś moje opowiadanie niezwiązane z Justinem? ;>