- 19 - Wściekły umysł to wąski umysł.

       Przejechawszy dłonią po zaspanych powiekach, wytężyła nieco wzrok, chcąc upewnić się czy czarny Mercedes, który zaparkował tuż obok jej stop, był prawdziwy. Po spędzeniu kilku godzin na tym pustkowiu miała prawo osądzać swój umysł o jakieś wyobrażenia. Nadal na samą myśl o Justinie czuła jak tętno jej przyśpiesza. Nienawidziła go z całego serca za to, że zostawił ją tutaj samą. Czy on w ogóle pomyślał co by było gdyby nikt nie przejechał tą pieprzoną drogą? Czy zamierzał wrócić?

Z tego wszystkiego Anastasia uszczypnęła się w rękę i syknęła cicho z bólu. Chciała dojrzeć, kto jest kierowcą auta, ale utrudniały jej to przyciemnione szyby. Westchnęła zrezygnowana, gdy nagle drzwiczki otworzyły się z charakterystyczny dźwiękiem. Ana nadal stała w miejscu opierając się o maskę Impali, przyglądając się chłopakowi, który właśnie wysiadł z pojazdu. Kosmyki czarnych włosów mierzwił wiatr, tęczówki kolorem przypominały kawę z mlekiem, a na ustach błąkał się arogancki uśmieszek, który w mniemaniu Dawes nie oznaczał nic dobrego. Biała koszulka na ramiączka idealnie uwydatniała każdy mięsień bruneta. Na szyi zawieszone miał kilka ciekawych wisiorków, a kolczyk w uchu lśnił słonecznym światłem.

       Zaraz, przecież Ana go znała!

       Przełknęła nerwowo ślinę. Ten chłopak nie zwiastował nic dobrego.

       - Chyba źle zaczęliśmy naszą znajomości, Ano – zagadnął i zrobił krok ku niej. – Przepraszam za wczoraj, czasem nad sobą nie panuję – kontynuował, cały czas ślizgając się wzrokiem po zgrabnej sylwetce szatynki. – Jestem Zack – powiedział uwodzicielskim tonem i wyciągnął dłoń, którą Anastasia nieśmiało ścisnęła. Bała się powiedzieć, choćby słowo. Czuła się tak jakby ktoś specjalnie zamienił ją w kamienny posąg. Patrzyła jak zahipnotyzowana w twarz Gomesa, co chłopak skomentował śmiechem. – Pewnie jesteś głodna? Co powiesz na lunch?

       Dziewczyna kompletnie się wyłączyła. Stała jak w amoku. Była tak oszołomiona, że nawet nie potrafiła zmusić się do powiedzenia czegokolwiek. Była świadkiem wewnętrznej walki.

Mogła odmówić i ciągle tutaj ślęczeć, albo zgodzić się na jego propozycję i wyciągnąć jakieś informacje na temat Justina. Jeśli miała okazję dowiedzieć się czegoś o Bieberze, to była w stanie podjąć ryzyko.

       Choć jej uśpiona dotychczas podświadomość krzyczała, aby za wszelką cenę nie wchodzić do auta z Gomesem, Ana postanowiła się jej sprzeciwić. Uciszyła głos w swoim umyśle i uśmiechając się słodko w stronę towarzysza, poczekała, aż otworzy przed nią drzwi. A sekundę później sunęli przed siebie, pokonując kolejne kilometry.

       Justin szedł wolno ze spuszczoną głową, uparcie wpatrując się w nierówny chodnik. Czapka z daszkiem zasłaniała wyraz jego twarzy, a dłonie utkwione miał głęboko w kieszeniach luźnych spodni. Miał wrażenie, że cały świat sprzeciwił się mu. Nie spał pół nocy, o czym przypominały worki pod oczami, a gdy udało mu się usnąć, nawiedzała go przeszłość. Kolejny raz budzik go zawiódł i nie zadzwonił, a co za tym idzie znów miał spóźnić się do pracy. Wywrócił teatralnie oczami, wyobrażając sobie jak Ryan daje mu kolejne kazanie na temat odpowiedzialności i punktualności. Do Diaska z Ryanem McCartneyem.

       I do Diaska z włosami Justina, które jak na złość nie chciały się ułożyć i sterczały na każdą możliwą stronę.

       Szatyn zaklął pod nosem, gdy na jego drodze pojawiły się drewniane drzwi. Wszedł do sklepu, omiatając pomieszczenie beznamiętnym wzrokiem. Nie ukrywał, że jest zły na wszystko i wszystkich. Z daleka można było dostrzec zaciętą minę Justina, a gdy podeszło się bliżej czuło się napięcie.

       Za ladą stał Ryan i przyglądał się koledze z rozbawieniem na twarzy. Spoważniał jednak momentalnie, gdy dojrzał jak Bieber marszczy groźnie brwi.

       - Kolejny zły dzień, huh? – spytał, wycierając dłonie w szmatkę. Odpowiedziała mu cisza. Znał Justina doskonale i wiedział, że jednym takim spojrzeniem potrafi zarazić innych swoim złym humorem. – Okej, rozumiem, że nie jesteś skory do rozmów – uniósł ręce w obronnym geście i roześmiał się cicho, za co szatyn spiorunował go wzrokiem. Chłopak rozglądał się na bok, starając się znaleźć znajomą twarz, ale w sklepie panowały pustki. Był tylko on i McCartney.

       - Ana nie przyszła? – rzucił i zagryzając wargę, podrapał się po karku.  Zaczął się o nią martwić. Może rzeczywiście nie powinien zostawiać jej samej, ale działał pod wpływem emocji. A wtedy nigdy nie myśli racjonalnie. Robi to co uważa za słuszne w danym momencie, a dopiero później uświadamia sobie jakie mogą być tego konsekwencje.

       - Myślałem, że jest z tobą – mruknął blondyn i wzruszył beztrosko ramionami.

       - Kurwa – syknął Justin. – Daj mi kluczyki do auta – polecił. Ryan przez chwilę mierzył go wzrokiem ze skupieniem, a później zaczął gorączkowo przeszukiwać kieszenie jeansów. W końcu po upływie kilkunastu sekund odnalazł w nich pęd kluczy i rzucił je w stronę przyjaciela.

       Gdy Bieber chwytał za klamkę, poczuł jak jego telefon wibruje, aby po chwili wydać z siebie znajomą melodyjkę. Jęknął i skrzywił się nieco, bowiem komórka wciąż wydawała z siebie ten wnerwiający dźwięk. Chwycił ją szybko w dłonie i nawet nie patrząc kto dzwoni, wcisnął zieloną słuchawkę.

       - Czego? – warknął, wyraźnie poirytowany faktem, że ktoś musi chcieć rozmawiać z nim akurat teraz. Zatrzymał się w miejscu.

       - Cześć Bieber! – usłyszał znajomy głos po drugiej stronie słuchawki i jego ciało zareagowało niemal natychmiastowo. Dłonie zacisnęły się w pięści, a skroń zaczęła niebezpiecznie pulsować. Ryan przyglądał się koledze z pełną uwagą, próbując wyczytać coś z jego twarzy. Doskonale wiedział, że jego postura nie zwiastuje nic dobrego. – Pomyślałem, że chciałbyś wiedzieć, że jestem właśnie z Aną.

       - Kłamiesz – wysyczał przez zaciśnięte zęby, nawet nie dopuszczając do siebie myśli, że Anastasia jest w jednym pomieszczeniu z Gomesem.

       - Nieźle wygląda w tej śliwkowej sukience, chętnie ją z niej zedrę – zachichotał Zack i szatyn mógł przysiąc, że właśnie kąciki ust uniesione ma w jak najbardziej aroganckim uśmieszku. Miał ochotę zedrzeć mu go z gęby. Czuł jak krew w żyłach zaczyna się przelewać z taką prędkością, jakby miała wylać się na zewnątrz. Zrobił się czerwony na twarzy, pod wpływem gorąca jakie go ogarnęło. – Czekam na ciebie w mojej ulubione restauracji, buziaki – Gomes cmoknął w powietrze i rozłączył się, pozostawiając za sobą głuchą ciszę.

       Bieber odwrócił się na pięcie w stronę McCartneya, który niemal wiercił w nim dziurę na wylot. Dostrzegł w tęczówkach szatyna ogromne ilości złości, ale oprócz tego… przerażenie? A to ci nowość!

      - Zack wrócił do miasta i ma kurwa Anę! – krzyknął Justin, łapiąc się za głowę. – Kurwa tym razem go rozpierdolę. Nie będę czekał na żadne turnieje, jak go dorwę to… - nie dokończył. Wziął głęboki wdech. Blondyn w mgnieniu oka znalazł się przy koledze i ulokował dłonie na jego spiętych ramionach. Zmusił Justina, aby na niego spojrzał.

       - Pamiętaj, wściekły umysł to wąski umysł – powiedział powoli, aby przyjaciel mógł swobodnie przyswoić do siebie te słowa. Bieber zaczął oddychać nierówno. Kiedy uderzała w niego złość, nie potrafił nad nią zapanować. Nienawidził siebie za to, że naraził Anę na jakiekolwiek niebezpieczeństwo.

       Jeśli coś jej się stanie, to będzie jego wina. 

*

Od autorki: Wróciłam znad morza i dodaję rozdział! Mamy już 35K wyświetleń i jestem wam za to cholernie wdzięczna! Pisząc to opowiadanie nie sądziłam, że osiągnę tak wiele. Pierwszy raz moja twórczość przypadła do gustu tylu osobom! I moja prośba, chciałabym dobić do 50 komentarzy, pomożecie?  To tylko kilka chwil, a mi to poprawi humor! 

Co powiedzie na jakiś horror z Justinem w roli głównej? ;>

UWAGA! Jeśli zmieniacie nick na twitterze, proszę poinformujcie mnie o tym