- 41 - Na razie suki!

Blondyn machinalnie wywrócił oczami i miał przeogromną ochotę się głośno roześmiać. Sytuacja, o której dowiedział się dosłownie chwilę wcześniej wcale nie była zabawna. Wręcz przeciwnie. Zdawał sobie sprawę, że musi w jakiś sposób przekazać złe wieści Justinowi, ale najzwyczajniej w świecie nie miał pojęcia się za to zabrać. Oczywiste było, że nawet jeśli wymyśli coś wspaniałego, Bieber i tak eksploduje ze złości. W końcu Haynes zrozumiał, że najlepszą opcją będzie przejście do rzeczy, bez owijania w bawełnę. Westchnął przeciągle, czym wywołał u kolegi dziwny grymas na twarzy.

- Em... Justin – wyjąkał i podrapał się po karku. – Mamy problem, a kiedy mówię problem mam na myśli najazd policji na motel.

W spokoju obserwował diametralnie zmiany na twarzy Justina. W ułamku sekund łagodny wyraz twarzy zniknął z buzi Justina, zastąpiony napiętymi mięśniami. Jasnobrązowe tęczówki zwęziły się, a usta zacisnął w wąską linię. Gdyby Colton go nie znał, pewnie pomyślałby, że lepiej z nim nie zadzierać.

- Co kurwa? – warknął w końcu szatyn i zaczął kręcić się po całym pokoju. – Ale… ale jak? – wysapał, łapiąc się za głowę z niedowierzenia. – Musimy spierdalać – mruknął bardziej do siebie niżeli do towarzysza. Jednocześnie przeszukiwał umysł z nadzieją, że natknie się na jakiś plan idealny. Ale ku jego zaskoczeniu żadna żarówka nie zaświeciła mu nad głową. – Natychmiast! – ryknął.

- Dobra, więc… Em – Haynes zawsze czuł panujące między nimi napięcie i nie czuł się komfortowo w towarzystwie przyrodniego brata, ale atmosfera, która teraz panowała w pokoju nie mogła się z tym równać. – Zejdę na dół i odpalę auto – nie czekał na odpowiedź ze strony Biebera, tylko odwróciwszy się na pięcie, wyszedł, trzaskając za sobą drzwiami.

Justin natomiast stanął przed białymi drzwiami łazienki i zaczął się do nich dobijać. Uderzał pięściami o drewno tak mocno, że niemal zrobił w nich ogromną dziurę. Dźwięk ten niósł się echem od ścian, potęgując hałas.

- Kurwa Ana wyłaź stamtąd do cholery! – krzyknął. Anastasia skomentowała to pojękiwaniem, aż w końcu zapewniła go, że potrzebuję jeszcze pięciu minut. – Nie mamy pierdolonych pięciu minut! Nie mamy czasu. Wyłaź stamtąd! Natychmiast!  - przyzwyczaiła się do tego, że chłopak potrafi zmienić swoje zachowanie o sto osiemdziesiąt stopni w przeciągu kilku minut. Ale tym razem w tonie jego głosu było coś co zaniepokoiło Dawes, dlatego też odkluczyła drzwi i wpadła wprost na chaotycznie unoszącą się klatkę piersiową szatyna. Zadarła głowę, patrząc na niego z wymalowanym na twarzy zdezorientowaniem. Szczęka towarzysza delikatnie drgała, a skroń niebezpiecznie pulsowała. Oblizał kąciki ust.

- O co chodzi? – spytała i dopiero wtedy zorientowała się, że głos jej się załamuje.

- Policja tu jest – warknął. Złość była wyczuwalna zarówno w głosie Justina jak i widoczna na jego twarzy. – Musimy uciekać – wyjaśnił i stanął przy oknie, na oko mierząc jak daleko od ziemi znajduję się ich pokój. – Skacz, Ana – polecił, a ona spojrzała na niego jak na kompletnego idiotę.

- Żartujesz sobie!?

- A wyglądam jakbym żartował? – powiedział ponuro. Tęczówki szatyna straciły dawny blask, a minę miał zaciętą. – Dalej, Ana – mówił na jednym tchu i wyciągnął w jej kierunku rękę, którą w końcu uściskała. Pomógł wejść jej na skraj parapetu i usiąść na nim, tak, że nogi Anastasi zwisały na zewnątrz. Przełknęła nerwowo ślinę. Wokół panowały egipskie ciemności, a w oddali dojrzała kilka radiowozów, święcących czerwono-niebieskim światłem. Trudno było jej zobaczyć cokolwiek innego, kiedy krople deszczu opadały na twarz. Następnie spojrzała w dół. Od mokrej gleby dzieliło ją może 20 metrów. Da radę. Musi dać. Kiwnęła głowa, dając chłopakowi do zrozumienia, że jest gotowa. Puścił jej rękę, gdy zamknęła oczy. I skoczyła. Przez chwilę czuła jak wiatr mierzwi jej włosy. A później upadła na ziemię kolanami. Uniosła do góry powieki. Colton siedział w samochodzie, dając jej znak, że powinna biec prosto do niego. Justin stał na poprzednim miejscu Any, gotowy  do skoku. Ale na jego twarzy nie było widać, ani krzty strachu. Nie bał się tak jak ona. Spuściła wzrok i wtedy też zorientowała się, że ma całe pokaleczone ręce. Krew sączyła się z delikatnych rozcięć na dłoniach.  Ogarnęła ją bezsilność. W jednej chwili rozpłakała się jak mała dziewczynka i sama nie była wstanie podnieść się z brudnej posadzki.

Bieber ostatni raz zerknął na drzwi i odliczył w myślach. Co do sekundy drzwi otworzyły się z hukiem, a do środka wparowało kilku zamaskowanych policjantów, celując prosto w niego. Uniósł ręce w obronnym geście i uśmiechnął się do nich w najbardziej arogancki sposób.

- Na razie suki! – wykrzyczał i zanim zdążył im pomachać, rzucił się kilkanaście metrów w dół. Anastasia wciąż była w tym samym miejscu. Całe jej ciało drżało. Nie z zimna, ale z przerażenia, które przesiąkło każdą komórkę wewnątrz niej. Spojrzała na Justina zaszklonymi tęczówkami. Nie odezwał się słowem, tylko mocno chwycił dłoń Dawes, zmuszając ją, aby wstała. I ruszył biegiem przed siebie prosto do auta. 

{muzyka}

Jechali przez paręnaście minut, zanim udało im się zgubić ogon. Na całe szczęście Colton był dobrym kierowcą wyścigowym. Justin siedział na tylnych siedzeniach, tuląc do siebie roztrzęsioną Anę, która wciąż nie mogła zrozumieć co się przed chwilą wydarzyło. Od momentu ucieczki nie wydusiła z siebie choćby słowa. Płakała tylko, krztusząc się własnymi łzami.

- Proszę, zatrzymaj się – powiedziała słabo. Haynes spojrzał najpierw na szatynkę, a później na Biebera czekając na jego zgodę. Szatyn kiwnął głową i w ten oto sposób, Chevrolet zatrzymał się na jakiejś polnej dróżce. Ana gwałtownie wyrwała się z uścisku partnera i wyszła na zewnątrz, łapiąc w płuca powietrze. Chyba miała napad paniki, bowiem z trudem oddychała.

- Skarbie, co jest? – to był Justin. Dlaczego nie potrafił dać jej chwili spokoju? I wtedy zrozumiała. Nie dusiła się z powodu paniki. On ją dusił. Ulokował dłonie na talii Any i próbował przyciągnąć ją do siebie. Zaparła się jednak i odwróciła do niego twarzą. Nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. Serce Anastasi właśnie rozpadało się na miliony kawałeczków, ale taka była jej decyzja.

- N-nie po-potrafię… tak… dłu-dłużej, Jus –wychlipała, pociągając nosem. Patrzył na nią bez skrępowania, ale w jego tęczówkach pojawił się smutek. Zmarszczył czoło. Domyślił się do czego zmierza, ale nie potrafił do siebie tego dopuścić. Poczuł ukłucie w okolicach serca.

- Co masz na myśli? – udał idiotę. Nie chciał prowadzić tej rozmowy. Nie tutaj, nie teraz. I w ogóle N I G D Y. Zaśmiał się nerwowo, drapiąc się po głowie.

- Nie mogę dłużej uciekać, Justin! – zagryzła tak mocno wargi, że w ustach poczuła krew. Przez łzy jej pole widzenia tak się zwęziło, że nie potrafiła dojrzeć sylwetki partnera. – Zbyt długo to robiłam. A ty mnie do tego zmuszasz. Nieświadomie dusisz – nie próbowała już powstrzymywać łez. Pozwoliła, aby strumieniami spływały po jej rozgrzanych policzkach, zmywając przy tym tusz, który układała przez dziesięć minut.

- Nie… - szepnął. Czuł pieczenie pod powiekami. Zacisnął usta, nie chcąc, aby słona ciecz wypłynęła z jego oczu, kalecząc źrenice. Żołądek mu się ścisnął. Zrobił krok ku niej. Pragnął wziąć ją w ramiona i powtarzać, że wszystko będzie w porządku, ale… W końcu zrozumiał, że miała rację.

- Justin kocham cię, zawsze będę cię kochać, ale to się nie uda, wybacz…

To się nie uda, krążyło mu po głowie i na stałe się tam zadomowiło. Serce zabolało go tak, jakby ktoś wyciął na nim bliznę.

- I zostawisz mnie tak po tym wszystkim? – sapnął.  Z tego wszystkiego zakręciło mu się w głowie. Łzy przesłoniły mu widok. Odchodziła, to była jedyna rzecz, którą widział tak wyraźnie. Nie mógł na to pozwolić. Zaczął brnąć po omacku w kierunku Anastasi. Wykrzykiwał jej imię w głuchą przestrzeń.

- Ana błagam, nie rób mi tego! – czuł się najpaskudniej i najgorzej na świecie. Był najbardziej nieszczęśliwą osobą w całym wszechświecie. Padł na kolana. Nic już nie mógł zrobić. Sylwetka dziewczyny powoli się zmniejszała, aż w końcu z trudem ją widział. Wpadał w panikę, gdy nie było jej obok. Dostrzegł nadjeżdżający samochód i jego lampy oślepiły go na tyle, że musiał zasłonić oczy ręką. Kiedy wreszcie nabrał ostrości, zobaczył jak ktoś brutalnie wciąga do środka bezwładne ciało Anastasi. I zanim zdążył wstać auto zniknęło z pola jego widzenia.

Teraz czuł tylko i wyłącznie złość. Do cna przesiąkała każdy cal jego życia. Miał ochotę wyć i krzyczeć.

Osoba, która właśnie z nim zadarła, była już trupem. 

*

Od autorki: Pod ostatnim rozdziałem było, aż 66 komentarzy. WOW i jeszcze raz WOW! To chyba rekord  dbhvhjdbfb nawet nie wiecie jak bardzo mnie to cieszy! JESTEŚCIE WSPANIALI! 

 P.S Założyłam specjalne konto na twitterze (md_stories) gdzie będą pojawiać się wszystkie informacje o moich opowiadaniach. Jeśli możecie kliknijcie tam 'follow', na pewno się odwdzięczę! Mam nadzieję, że tym razem konto nie zostanie zablokowane! :)  

P.S2 Wciąż zapraszam do oglądania zwiastunu opowiadania, nad którym właśnie pracuję (klik)

Co myślicie o rozstaniu Anastasi i Justina? Jak myślicie kto ją porwał?