- 43 - Zły adres.

 Proszę przeczytajcie notatkę pod postem! :)

Anastasia uniosła ciężkie powieki i próbowała przyzwyczaić się do ciemności, jaka panowała wokół. Bolała ją głowa, było jej niedobrze i czuła się tak, jakby ktoś nafaszerował ją lekami na kaszel. Próbowała się poruszyć, ale coś skutecznie jej to uniemożliwiało. Zajęło jej chwilę, zanim zorientowała się, że zarówno dłonie jak i kostki przywiązane ma to jakiegoś słupa. Nie miała zielonego pojęcia ile czasu spędziła w tym miejscu.

Przełknęła nerwowo ślinę. Kto mógł chcieć ją skrzywdzić?

Sznur wpijał się w nadgarstki Any, przyprawiając o taki ból, że miała ochotę krzyczeć. Była jednak na tyle mądra i wiedziała, że tylko rozwścieczy tym porywacza. Powstrzymała się więc, przygryzając wargę, aż do krwi. I modliła się, aby Justin był już w drodze.

Choć ich ostatnim wspólnym wspomnieniem, był moment, gdy Ana poddała się i postanowiła go zostawić to gdzieś w głębi czuła, że ją znajdzie.

Usłyszała dźwięk przypominający otwieranie drzwi, a później ujrzała jakieś światło. Ktoś schodził po schodach, kierując się prosto do podziemi. Każdy kolejny krok nieznajomego niósł za sobą delikatne skrzypnięcie podłoża.

Anastasia zamknęła oczy i zacisnęła usta w wąską linię, przylegając do słupa, w obawie przed najgorszym. Ale nic z tych rzeczy, które wyobrażała sobie, się nie stało. Poczuła tylko jak ktoś klęka obok, a jego oddech uderza o jej skórę. Przełknęła ślinę i odważyła się otworzyć oczy.

To co ujrzała, przeszło jej najśmielsze oczekiwania.

Mimo ciemności, wszędzie poznałaby te rysy twarzy i błyszczące dziwnym światłem, brązowe tęczówki.

Jeśli wcześniej czuła się sparaliżowana, to teraz żadna komórka jej ciała nie reagowała. Zamrugała kilkakrotnie, jakby chciała się upewnić, że to nie sen. Bo tak właśnie się czuła. Jak w kiepskim koszmarze, który nawiedzał ją w nocy. Przerażenie malowało się na jej okrągłej buzi i to ogromnie satysfakcjonowało porywacza. Uśmiechnął się chytrze i chwycił za podbródek dziewczyny, zmuszając ją, aby uniosła na niego wzrok. Cała się trzęsła, a żołądek skurczył się do wielkości orzeszka. Próbowała się odezwać, ale gula w gardle, naciskająca na struny głosowe, uniemożliwiała to pannie Dawes.

- Prze-prze-przecież… t-ty-ty… - wydusiła w końcu, ale głos miała nienaturalny, jakby nieobecny. Odchrząknęła więc, by brzmieć choć odrobinę lepiej. Nie mogła pokazać jak bardzo się boi, choć w rzeczywistości umierała ze strachu.

- Nie żyję? – odezwał się młody chłopak. Miał oschły i ochrypły głos. Chwilę później roześmiał się tak głośno i złowieszczo, że dźwięk ten pozostał, gdzieś w umyśle Any i non stop nawiedzał ją.

Justin nie omieszkał nawet zapukać w drzwi, jak zwykły człowiek. Zamiast tego wziął zamach i z całej siły, jaką w sobie zebrał uderzył w drewno, powodując, że wypadło z zawiasów. Odwróciwszy się przez ramię, uśmiechnął się triumfalnie do idącego za nim Coltona, który kręcił głową z dezaprobatą.

- Istnieje coś takiego jak dzwonek, wiesz? – pouczył go blondyn, co Bieber skomentował machnięciem ręki. Przejście przez długi hol w takim zdeterminowaniu zajęło mu co najwyżej minutę. Gnał tak szybko, że sam Haynes z dłuższymi nogami, nie mógł go dogonić.

Szatyn wpadł do salonu i rozejrzał się dookoła. Zack stał z opuszczonymi do kostek spodniami i bokserkami, opierając się o kanapę. Tuż obok niego klękała jakaś mocno wymalowana panienka i zabawiała się jego członkiem. Justin mimowolnie skrzywił się i  poczuł jak narasta w nim odruch wymiotny. Nie przejął się jednak zbytnio tą scenką, bowiem zaczął dokładnie przeszukiwać każdy kąt, ogromnej willi Gomesa. Chłopak odziedziczył ją po zmarłym ojcu, który był jednym z najbogatszych ludzi w okolicy. Ale nie to było ważne.

Justin skupiał się teraz na tym, że Any  n i g d z i e  nie było. Przepadła bez śladu.

Zack właśnie podciągał swoje spodnie i rozkazał nieznajomej dziewczynie, aby zostawiła ich samych.

- Idealne wyczucie czasu, Bieber – powiedział oschle. – Co cię sprowadza w moje skromne progi?

Dając upust emocjom, szatyn dopadł do Gomesa i popchnął go na ścianę. Łokieć przyciskał mocno do szyi Gomesa, pozbawiając go swobodnego dostępu do tlenu. Brunet z trudem łapał w płuca powietrze i aż poczerwieniał na twarzy. Justin zajrzał mu w twarz z rządzą mordu w oczach.

- Gdzie ona jest? – wysyczał przez zaciśnięte zęby. Zack w odpowiedz otworzył szerzej oczy i uniósł brwi w pytającym geście. Nie mógł zrozumieć co właśnie się tutaj dzieje. – Gdzie ona kurwa jest, śmieciu? – powtórzył szatyn i jeszcze mocniej naparł na niego ciałem.

- K-kto? – wyjąkał Gomes, gdy udało mu się na chwilę złapać oddech.

- Ana do cholery! Nie jestem idiotą! Wiem, że ty za tym stoisz – wskazał na niego palcem, po czym zacisnął dłoń w pięść i wbił ją prosto w bok twarzy Zacka. Nie mógł już zapanować nad złością i miał ochotę zadawać mu cios za ciosem. Zapewne doszłoby do tego, gdyby Colton nie odciągnął go do tyłu.

- Daj spokój. On nic nie wie – wyszeptał mu do ucha, ale nawet nie oderwał wzroku od bruneta, który właśnie ocierał kąciki ust.

- Posłuchaj swojego body garda, Bieber – potrząsnął głową Gomes i wstał, podpierając się o ścianę. – Pomyliłeś adresy, chociaż… - podrapał się po karku. Nagle odzyskał swoją dawną pewność siebie. – Zaczynam żałować, że sam na to nie wpadłem! – poruszył zabawnie brwiami i uśmiechnął się w najbardziej arogancki sposób. – Mniejsza. Pogratulować mu odwagi, zadzierać z tobą? Musiałeś go nieźle wkurzyć, Bieber!

Haynes trzymał Justina za ramiona i z trudem mógł go powstrzymać przed wystartowaniem do Gomesa. Szatyn bowiem rzucał się i wymachiwał rękoma w każdym możliwym kierunku.

- Nie traćmy na niego czasu – mruknął do Justina. Następnie popchnął go w kierunku drzwi, upewniwszy się ówcześnie, że znów nie wybuchnie. Odwrócił się jeszcze przez ramię. W spojrzeniu Gomesa dojrzał coś na wzór współczucia. Wiedział jednak, że tylko udaje.

- I Zack? – zagadnął, na co brunet zmarszczył brwi. Wtedy Colton kompletnie niespodziewanie uderzył go w nos z łokcia. Momentalnie twarz Gomesa zalała się szkarłatną cieczą. Justin zszokowany otworzył szerzej oczy, ale sekundę później zakrył usta dłonią, zanosząc się śmiechem. – Zawsze chciałem to zrobić – dodał na odchodne Haynes i kiedy znalazł się już przy przyjacielu, przybił z nim żółwika.

*

Kochani mam do was przeogromną prośbę! Postanowiłam zacząć publikować swoje nowe opowiadanie i prolog ukarze się już w moje urodziny (21 stycznia) Jeśli jesteście zainteresowani, bądźcie czujni i czekajcie! Proszę też, abyście kliknęli tutaj RT, jeśli macie konta na tt :) Dla was to zaledwie sekundy, a mi cholernie zależy, aby jak najwięcej osób usłyszało o tym opowiadaniu. Z resztą o wiele lepiej pisze się, gdy motywują nas najlepsi na świecie czytelnicy! Mogę więc na was liczyć?