niedziela, 2 marca 2014

- 47 - Epilog



Ana kręciła się niespokojnie po pomieszczeniu, podczas gdy doktor Howard, nachylał się nad Justinem, dokładnie go badając. Chłopak wyglądał tak bezbronnie, kiedy leżał bezwładnie na białej pościeli. W tym momencie w ogólnie nie przypominał osoby, którą naprawdę był.
Wreszcie starszy mężczyzna odwrócił się do nich i uśmiechnął się blado. Z jego oczu Anastasia wyczytała coś na wzór współczucia, a to nie wróżyło nic dobrego. Poczuła też jak Colton mocno zaciska dłoń na jej ramieniu, chcąc dodać jej tym gestem odrobinę odwagi.
- Obawiam się, że Justin cierpi na zaburzenie rytmu serca – zaczął doktor. Mówił bardzo powoli, jakby chciał upewnić się, że informacje, które chce przekazać tej dwójce, dotrą do nich bez problemu. – A w jego krwi nie wykryto ani odrobinki leków – skrzywił się. Ana otworzyła szerzej oczy. Arytmia serca i Justin? To nie było dobre połączenie. Westchnęła przeciągle i spuściła wzrok. Nie potrafiła zapanować nad własnym ciałem. Ręce jej drżały. – Podejrzewam, że to było przyczyną zasłabnięcia Justina, a później niefortunnego upadku, przez co jest w śpiączce…
Howard znał dwudziestojednolatka niemal  od dziecka, dlatego trudno było mu oglądać go w takim stanie. Czasami nawet traktował go jak własnego syna.
- Dobrze, zostawię was – rzucił i wyszedł, zamykając za sobą drzwi.
Anastasia jednak przestała rejestrować to, co działo się wokół. Kręciło jej się w głowie i uderzyła w nią fala gorąca. Gdyby nie usiadła w odpowiednim momencie, mogłaby zemdleć. Oblizała spierzchnięte i suche usta. Haynes wciąż był obok, coraz bardziej bojąc się o pannę Dawes.
Kiedy lekarz wytłumaczył, co mogło być przyczyną całej tej tragedii, dla Anastasi wszystko stało się jasne.
Przypomniało jej się, że jakiś czas temu Justin wyszedł z siłowni calutki spocony i w dodatku z trudem łapał oddech. Nie odezwał się do dziewczyny choćby słowem. W zamian zaczął przeszukiwać wszystkie szafki, aż w końcu w jednej z nich natrafił na małe pudełeczko, zawierające jakieś tabletki. Szybką wziął do buzi dwie z nich, a parę sekund później jego oddech wrócił do normy. Przestał też się dusić i nie czuł już zawrotów głowy. Ana była pewna, że zażywa narkotyki, ale stanowczo zaprzeczył mówiąc, że to nic wielkiego.
Teraz wiedziała, że to było coś  w i e l k i e g o.
I gdyby wtedy o tym wiedziała może mogłaby pomóc Justinowi zapobiec tej chorobie.
Potrząsnęła głową, na samo wspomnienie tamtego moment. Nienawidziła siebie za to, że nie nalegała na odpowiedzi, że nie zadawała pytań. A jeszcze bardziej nienawidziła Justina, bo znów nie był z nią szczery. Jednak, gdy spojrzała w jego kierunku i widziała go w tak okropnym stanie, czuła przeciwne do nienawiści uczucia.

Mały świat Anastasi Dawes, który w końcu poukładała w całość, zupełnie niespodziewanie legł w gruzach i nic nie wskazywało na to, że będzie w stanie znów go odbudować. Była w rozsypce. Nie spała kilka nocy, o czym świadczyły lekko fioletowe ślady pod jej oczami. Oparła czoło o ciepłą dłoń Justina po raz kolejny tego dnia modląc się do Boga, by jej go oddał. Dusiła się, gdy widziała go w takim stanie.
Usłyszała za sobą skrzypnięcie drzwi, więc automatycznie spojrzała w tamtą stronę. Colton stał i opierał się o futrynę, a w ręku trzymał kubek gorącej herbaty. Dwie łyżeczki i plasterek cytryny – dokładnie tak jak lubiła Ana. Coraz trudniej było mu patrzeć na całą tą sytuację. Doskonale zdawał sobie sprawę, że jego przyjaciółka przechodzi przez piekło. Mimo iż Anastasia nie zamierzała się do tego przyznać, Haynes wiedział, że każdego wieczoru wypłakiwała się, nie odstępując szatyna na krok. Gdyby tylko to było możliwe, byłby w stanie zamienić się z nim miejscami.
Westchnął.
- Ana, powinnaś odpocząć – stwierdził robiąc kilka kroków w kierunku dziewczyny. Podał jej kubek z ciepłą cieczą. Para wciąż unosiła się z nad niego. – Posiedzę z nim – dodał. Anastasia skomentowała to energicznym kiwaniem głową.
- Tutaj też mogę odpocząć – stwierdziła. Poczuła zimną dłoń Coltona na ramieniu i mimowolnie się wzdrygnęła. – Naprawdę wszystko okej – kolejne kłamstwo wyszło z jej ust. Odkąd Justin był w śpiączce, ulubionym słowem Anastasi było : wszystko w porządku. Oczywiście była pewna, że Colton ani razu jej nie uwierzył. Zawsze jednak po tym słowach kiwał głową i wychodził, zostawiając ją samą z natłokiem niemal zabójczych myśli. W głowie rozważyła już chyba wszystkie czarne scenariusze, aż w końcu zabrakło jej pomysłów. Wtedy też, zrozumiała, że musi być dobrej myśli, choćby nie wiadomo co. – Chcę być przy nim kiedy się obudzi…
- Zdrzemnij się chociaż, dobrze? – spytał i nachyliwszy się nad nią, cmoknął ją we włosy. Ana kiwnęła głową dla świętego spokoju, ale wcale nie zamierzała tego zrobić. Po pomieszczeniu rozniósł się dźwięk trzaskających drzwi. I wtedy też poczuła jak do oczu znów pchają się gorzkie łzy.
Chwyciła zimna rękę Justina i splotła jego palce ze swoimi.  
 – Justin, proszę cię, otwórz te cholerne oczy! – wrzasnęła, ale zrobiła to tak, aby nikt więcej jej nie usłyszał. – Jesteś młody to nie może się tak skończyć. Nie pozwolę ci odejść bez pożegnania, rozumiesz? Musisz tu wrócić, bo… - urwała i pociągnęła nosem. Łzy spływały już po jej twarzy ciurkiem, ale zdążyła się do tego przyzwyczaić. – Bo masz tutaj ludzi, którym na tobie zależy. Kocham cię Justin, tak bardzo cię kocham… - mówiła na jednym tchu. Nie była pewna czy w ogóle ją rozumiał. Ale poczuła jakąś ulgę. – Nie powinieneś zginąć w ten sposób. Masz umrzeć ze starości… w otoczeniu wnuków… Bo wiesz, jak nikt zasługujesz na takie życie, Justin.
Przerwała. Nie mogła powiedzieć nic więcej. Głos jej się załamywał, a krople słonej cieczy wpadały do ust Any. Cała się trzęsła. Było jej niedobrze. Żaden ból fizyczny nie mógł równać się z tym cierpieniem, jakie zawładnęło sercem dziewczyny.

Jasna smuga światła raziła go w oczy do tego stopnia, że musiał je zmrużyć, aby cokolwiek zobaczyć. Okręcił się wokół własnej osi, jednak za nic nie mógł rozpoznać miejsca, w którym się znajdował. Z każdej strony była tylko ta cholerna biel, powoli przyprawiająca chłopaka o zawroty głowy. Zrobił parę krok naprzód, lecz miał wrażenie, że nawet nie drgnął, bowiem wciąż widział przed sobą nicość.
Co się z nim działo? I gdzie był? Justin nie pamiętał, żeby gdziekolwiek się wybierał.
Dokoła wirowały jakieś pyłki, które oblepiały całe włosy oraz ubranie Biebera. Pierwszy raz w życiu poczuł się samotny i nie wiedział co powinien uczynić. Panikował.
Może cały świat przestał istnieć, a on jako jedyny ocalał? A co jeśli porwali go kosmici?
Potrząsnął głową. Wszystkie te opcje wydały mu się tak niedorzeczne. Dalej szedł przed siebie, nabierając w płuca hausty powietrza. Próbował sobie wmówić, że w ten sposób choć trochę się zrelaksuje, a co za tym idzie, uspokoi. Spuścił wzrok. Dopiero teraz zorientował się, że stąpa bosymi stopami bo białym puchu, który w dość dużym stopniu przypominał mu śnieg. Jak nigdy ubrany był w jasne ciuchy.
Przystanął, zauważywszy na horyzoncie jakąś sylwetkę. Przełknął nerwowo ślinę. Nie był pewien jakie owa osoba miała zamiary. Nie czuł już niepokoju, dlatego też w ciszy czekał, aż stanie twarzą w twarz z postacią. Stopniowo jej kontury zaczęły się wyostrzać i Justin natychmiastowo rozpoznał w niej tak bliskiego jego sercu człowieka. Momentalnie serce chłopaka przyśpieszyło, jakby chciało pobić swój rekord. Zamrugał kilkakrotnie, nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie zobaczył. W kącikach oczu szatyna zaczęły zbierać się łzy szczęścia. Tak długo czekał na tę chwilę.
Bez namysłu biegiem ruszył w stronę postaci i rzucił się jej w ramiona.
- Ja-Ja-Jaxon – wychlipał, pociągając nosem. Zacisnął pięści na przyjemnym w dotyku materiale, białej koszulki brata. Radość, która ogarnęła jego serce była nieopisana.
- Też się cieszę, że cię widzę, Jus – usłyszał głos blondyna. Nic, a nic się nie zmienił. Nadal miał tą wyszukaną barwę. Justin nie mógł się powstrzymać przed uśmiechnięciem. – Dusisz mnie – dodał po chwili starszy Bieber i zachichotał cicho. Po chwili zawtórował mu Justin.
Przez moment, który wydał się wiecznością, szatyn przyglądał się sylwetce brata, starając się odnaleźć w niej jakiś nowy szczegół. Jaxon Bieber wyglądał jednak tak, jak zapamiętał go Justin. Kosmyki jasnoblond włosów oblepiały jego twarzy i w sposób naturalny współgrały z niebieskimi niczym ocean tęczówkami.
- Co się ze mną dzieje? – spytał Justin. Choć była to najszczęśliwsza chwila w życiu młodego Biebera, musiał dowiedzieć się co jest grane. Jaxon westchnął przeciągle, jakby miał mu oznajmić, że nadciąga trzecia wojna światowa. Mina mu zrzedła. Zamiast uśmiechu na twarzy blondyna wkradł się grymas.
- Justin… Ty… Umierasz… - wydukał i podrapał się po karku. Nie znał innego sposobu, aby przekazać mu te informację. Momentalnie źrenice szatyna rozszerzyły się nienaturalnie. Zastygł jakby właśnie zobaczył ducha. Zassał powietrze. Doznał szoku. Przestał rejestrować to, co działo się dookoła. Oparł ręce na kolanach i próbował uspokoić oddech. Przecież nie mógł umrzeć… Nie teraz, kiedy miał obok Anę. Nie w momencie, kiedy uporał się ze wszystkimi problemami. Czy w ten sposób Bóg chciał go ukarać, za życie które prowadził?
Z drugiej strony wizja wspólnego życia z bratem wydawała się dość kusząca.
- Nawet tak nie myśl, Bieber – stanowczy głos brata, wyrwał go z zamyśleń. Jaxon patrzył na niego, karcąc go wzrokiem. Justin poczuł się zupełnie obnażony, jakby wszystkie jego myśli miał wypisane na czole, a Jaxon je czytał. – Nie możesz tu zostać. Masz walczyć.
- Po co? – wzruszył obojętnie ramionami Justin. Blondyn nie wytrzymał, chwycił brata i zaczął nim potrząsać. Zajrzał mu w oczy, ale nie mógł z nich nic wyczytać.
- Bo nie jesteś sam na tym świecie, idioto! – krzyknął i uderzył brata w tył głowy, co ten skomentował głośnym jękiem. W mgnieniu oka znaleźli się w jakimś innym pomieszczeniu. Justin otworzył usta ze zdziwienia, gdy zobaczył samego siebie, leżącego tak bezwładnie na łóżku, a obok… Jego miłość – Anastasię Dawes, która wiernie przy nim czuwała. Widząc ją w takim stanie, coś ukuło go w serce.
– Nie powinieneś zginąć w ten sposób. Masz umrzeć ze starości… w otoczeniu wnuków… Bo wiesz, jak nikt zasługujesz na takie życie, Justin – usłyszał jej słaby głos. Musiał zagryźć wargę, aby się nie rozpłakać.
Tęczówki błyszczały mu przez łzy. Spojrzał na brata. Tak miało wyglądać ich ostateczne pożegnanie?
- Przepraszam, że wybrałem ją, zamiast ciebie, Jax – wyszeptał. Blondyn nie wyglądał na zasmuconego, wręcz przeciwnie. Na jego twarzy malowało się zadowolenie. Kiwnął głową z uznaniem. Był dumny z Justina, że wybrał właściwą drogę. – Życie bez ciebie to nie to samo – zaśmiał się Justin, a potem wszystko zniknęło.

Uniosła głowę, czując delikatny ruch. W sercu Anastasi na nowo narodziła się jakaś nadzieja. Poczuła nieograniczoną radość, która zawładnęła każdą, choćby najmniejszą komórką jej ciała. Justin poruszył palcem. Ana patrzyła na niego wyczekująco i wtedy… jego ciężkie powieki powoli uniosły się ku górze. Zamrugał kilkakrotnie, wyraźnie zaskoczony. Ana doskoczyła do niego niemal od razu i musnęła jego usta. Przymknęła powieki i w duchu podziękowała Bogu, za to, że jej go zwrócił.
- Justin… - wyszeptała. – Wróciłeś do mnie – opadła na klatkę piersiową chłopaka, która unosiła się i opadała miarowo. Szatyn zmrużył oczy. Nie miał zielonego pojęcia gdzie się znajduję i co się stało…
Płakała ze szczęścia.
- Przepraszam, ale… - wydukał zachrypłym głosem. – Kim ty do cholery jesteś? 

*
Od autorki: Spodziewaliście się takiego zakończenia? Wiem, że pewnie mnie za to zabijecie! Jestem na to przygotowana, haha. Dzisiaj bardzo ważny dzień zarówno dla mnie jak i dla tego bloga. Definitywnie kończę tą historię i przyznaję, że robię to z ogromnym żalem. Pisząc to opowiadanie, nigdy nie pomyślałabym, że osiągnie taki sukces. Włożyła w nie wiele wysiłku, czasu i przede wszystkim serca. Należą wam się ogromne oklaski i podziękowania, bo tak na prawdę bez was by mnie tutaj nie było. To wy mnie motywowaliście, czytaliście, komentowaliście i nabijaliście wejścia. Nigdy wcześniej nie było przy mnie tylu wspaniałych osób. DZIĘKUJĘ WAM Z CAŁEGO SERCA! KOCHAM WAS! JESTEŚCIE NAJLEPSI, ALE CHYBA TO WIECIE, PRAWDA? ;D
Przykro mi zostawić was, tą historię, Anę, Justina i reszty bohaterów. Wiecie jednak, że wciąż możecie czytać moją twórczość - faked-boy - będzie mi miło jeśli znajdziecie chwilę, zajrzycie i kto wie, może zostaniecie i będziecie mnie dalej wspierać. 
JESZCZE RAZ OGROMNIE WAM DZIĘKUJĘ! MAM NADZIEJĘ, ŻE NIE ZAPOMNICIE O TEJ HISTORII! :') 

49 komentarzy:

  1. Już koniec? Smutno mi trochę, bo polubiłam tę historię. W dodatku to zakończenie...moja wyobraźnia wariuje :D
    Dziękuję za czas, który poświęciłaś ;)
    Co do 'faked' to będę tam wpadać :)

    OdpowiedzUsuń
  2. jezu jak możesz zakończyć w takim momencie? no weź! nie wybaczę ci tego:( nie no żartuję. uwielbiam to opowiadanie, dziękuję, że je pisałaś<3

    OdpowiedzUsuń
  3. kocham to opowiadanie i szkoda,że to koniec, szczególnie po tym jak zakończyłaś to egh sdfghjkl;

    OdpowiedzUsuń
  4. Omg placze :" JAKA KONCOWKA OMG. Super opowuadanie <3 xx

    OdpowiedzUsuń
  5. o kurczę :C płaczę jak nienormalna :C to takie cudowne.. i ta końcówka :C
    @magda_nivanne

    OdpowiedzUsuń
  6. jest świetny! :)
    dziękuję że pisałaś ♥

    OdpowiedzUsuń
  7. i nie wiadomo co dalej?????? jezu w takim momencie to zakończyć, jak to omg, świetne opowiadanie!

    OdpowiedzUsuń
  8. al...ale ale jak ..k too .. Koniec? to nie moze sie skonczyc :( nie.. Nie tak! znajde sie i utne Ci nogi dziewczyno haha nie no zartuje! Dziekuje Ci za cala twoje ciezka prace ktora wlozylas w tego cudownego bloga kochanie :( W sumie dobrze to zakonczylas :) teraz kazdy moze wymyslec sobie swoja dalsza czesc :) ehh. Dziekuje strasznie za wszytko amzpamznquqpamnz :( Jestes cudowna!! kc xxx @biebsiurs

    OdpowiedzUsuń
  9. Wow, Justin żarguje nanananananana przypomni mu sie o Anie musi hkqlejwq ejejejejejejejejejejejeejejee bede tesknic:c ale czytam faked boy xx ily ♡

    OdpowiedzUsuń
  10. Omg, zakonczyc opowiadanie w takim momencie to zbrodnia :( Plakalam czytajac ten epilog. Dziekuje za to wszystko co napisalas.

    OdpowiedzUsuń
  11. co za zakończenie;o i teraz dałaś mojej wyobraźni powód do działania :D
    szkoda, że już się skończyło, bo strasznie polubiłam to opowiadanie. może nie byłam tu od początku, ale wytrwałam do końca i cierpliwie czekałam zawsze na następny rozdział :)
    chciałam Ci bardzo serdecznie podziękować za napisanie tak wspaniałej historii, Twoją pomysłowość, chęć pisania dla nas i tworzenia tego bloga i a w szczególności za czas, który tu poświęciłaś. Jesteś naprawdę wspaniała i nie wiem jak mogę więcej wyrazić moją wdzięczność. kocham Cię bardzo i oczywiście faked boy czytam od początku i będę czytać do końca, bo również jest to świetny pomysł i taki inny :) jeszcze raz dziękuję! ily <3
    @kasq_00

    OdpowiedzUsuń
  12. Zapomnieć? O takiej historii sie nie da zapomnieć! Ale kurde.. przykro mi, że to koniec i nie będzie już dalszych rozdziałów. ;c trudno się mówi. Ale i tak kocham Cię i kocham Twoje opowiadanie. <3

    OdpowiedzUsuń
  13. troche mnie zwiodłaś tym, że ten rozdział jest całkowicie jak zabrany z danger'a to samo też miał umrzeć bla bla spotkać zmarłą siostre która mu kazała wracać, ale ogólnie to opowiadanie mi się podobało x

    OdpowiedzUsuń
  14. o. mój. boże. cudowny epilog. na początku wgl nie płakałam, ale.. jak przeczytałąm końcówke to się poryczałam. jezu..... :'( twoje opowiadanie było cudowne, będę bardzo za nim tęskinić :c
    @kidrawhxo

    OdpowiedzUsuń
  15. Nieee to nie może być koniec, w taki momencie zakończyć opowiadanie no nie. Teraz będę się ciągle zastanawiać co było dalej. Wielka szkoda ze to już koniec, będę tęsknić za tym, ale czytam faked boy. Dziękuję za tak wspaniale opowiadanie @rzepcia17 :"(

    OdpowiedzUsuń
  16. ej no! co to ma być?! nie takiego zakończenia chciałam :( i jak tu teraz żyć? ech.. no cóż. możesz być pewna, że ja nigdy nie zapomnę tej historii za bardzo ją pokochałam <3
    no i... nie wiem co jeszcze. hmm.. powiem Ci, że w głębi serca mam nadzieję, że kiedyś wrócisz i zdecydujesz się napisać kolejną część. :*

    @saaalvame

    OdpowiedzUsuń
  17. omg to już koniec nieeee płaczę i tak zabijemy cie za ten koniec lol ale cie kocham <33333 po prostu ily

    OdpowiedzUsuń
  18. nie czytałam dangera, więc podobieństwo jest przypadkowe :)

    OdpowiedzUsuń
  19. jak moglas tak to skonczyc? ugh
    moze cie zabijemy ale i tak cie kochamy 💖💖💖💖

    OdpowiedzUsuń
  20. tak skończyć naprawdę masz odwagę, ja bym się bała że czytelnicy mnie zabiją xD Ale ma to też dobre strony sami jesteśmy w stanie ułożyć resztę historii :)
    Powodzenia w dalszej pracy, niestety już nie w tym opowiadaniu xx
    @lovuking

    OdpowiedzUsuń
  21. Czytając to wiedziałam że to juz koniec tego opowiadania i tak strasznie się bałam, w momencie kiedy Justin zobaczył sie z bratem zaczełam płakać bo byłam pewna że to już koniec że on umrze, nie byłam w stanie czytać tak płakałam, ale zebrałam sie w sobie i myślę muszę przeczytać to do końca bo nie mogę tego tak zostawić niedoczytanego ;)
    Powiem ci że całe opowiadanie jest genialne, a epilog najlepszy. Justin żyje i fajnie bo bym przez tydzień o tym myślała i ryczała. Płakać mi się jedynie chce z tego powodu że to już koniec;(
    @kinga135

    OdpowiedzUsuń
  22. To jak on sb ja przypomni czy nie jak moglas nam to zrobic!
    Ja tak nie moge hahhahahahah
    A tak to dziekuje za to ze to pisalas i dotarlas tak daleko
    *.*

    OdpowiedzUsuń
  23. Naprawde szkoda, ze konczysz to pisac, ale musze sie przyznac ze faked-boy mnie bardzo wciagnal. Dzieki, ze napisalas to piekne, codowne, pokazujace czym jest milosc opowiadanie. Mysle ze faked-boy zyska rownie wielka jak i nie wieksza slawe niz to opowiadanie. Szczerze z calego serca zycze ci powodzienia.

    OdpowiedzUsuń
  24. Oh, nie taki koniec. No prosze, plakac cZys smiac sie, kocham Justina i Ane, niechbon sobiec to porzymomni

    OdpowiedzUsuń
  25. Płacze :( nie mogę uwierzyć że to koniec :c
    Ugh, szkoda że nic nie pamięta. Szkoda że nie będzie dalszej historii ich!
    Kocham!

    OdpowiedzUsuń
  26. To bylo naprawde cudownie opowiadanie!
    Kocham cie <3
    @_fidelidad xo

    OdpowiedzUsuń
  27. kocham to opowiadaie smutno mi że to koniec :c
    zsdghgsfhgsj to my dziekujęmy ♥

    OdpowiedzUsuń
  28. Tyle emocji x Wspaniały epilog chociaż końcówka jest bardzo nie wyjaśniona i mam ogromną nadzieję, że jak zakończysz faced boy, które jest genialne i się w nim zakochała to mam nadzieję, że zdecydujesz się pisać kontynuację tego opowiadania :)
    Dziękuję <3

    OdpowiedzUsuń
  29. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  30. jezu jak ,o loool ! jeej świetny ♥ kocham ;3 szkoda,że już koniec ;-;

    OdpowiedzUsuń
  31. Tak myslalam, że nie bedzie nic pamietac. Ale jak to kurwa nic nie pamieta?! Nieee. Przynamniej możemy sobie wyobrazić, że przypomni sobie czy coś i będzie z Aną. W ogole to szkoda, ze konczysz :( Jestem tutaj od poczatku i smutno mi ze to juz koniec. Na pewno nie chcialabys napisac drugiej czesci haha? No i czekam na nowy na faked-boy ❤️

    OdpowiedzUsuń
  32. Błagam!!! Napisz kontynuację!!! Masz taki ogromny talent!!! <3

    OdpowiedzUsuń
  33. Nie, nie, nie! On nie może zapomnieć Any! Niech sobie zapomina Coltona, ale nie Ane!
    Mam nadzieję, że napiszesz kontynuację, bo chyba każdy chce wiedzieć jak te losy Justina i Any dalej się potocza :-P
    Dziękuję za to, że pisałaś Posing Pretense, świetne pod każdym względem ;-)

    www.whenever-jbff.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  34. Chyba jakieś żarty to są!!! To nie może się tak skończyć!! Proszę napisz kontynuacje!!!
    Nie możesz tego tak zostawić. Kocham to! Proszę , proszę , proszę musisz to skończyć. WSPANIAŁY <3
    http://heartbreaker-justinandmelanie.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  35. O jeeeej! Zakończenie jest świetne! Mega mi się podoba. Ta rozmowa Justina z bratem i w ogóle... Aż się wzruszyłam :D Nie spodziewałam się, że Justin mógłby mieć jakieś problemy ze zdrowiem - tu mnie zaskoczyłaś. A kiedy się obudził i nie pamiętał Any... To również było niespodziewane, ale mi się podoba :) Każdy teraz może sobie sam dopisać w głowie jak dalej potoczyła się ich historia :)
    Cudowne opowiadanie, które należy do moich ulubionych. Szkoda, że się skończyło, ale na szczęście piszesz jeszcze inne :D

    OdpowiedzUsuń
  36. Supeer ^^ szkoda ze to juz koniec. I to w takim momencie... zaraz sprawdze twoje nowe opowiadanie :) i bardzi dziekuje za to :*

    OdpowiedzUsuń
  37. omg w takim momencie? jejku szkoda ze już koniec :(

    OdpowiedzUsuń
  38. yyyy...nie podoba mi sie takie zakończenie. brzmi tak jak zapowiedź następnej części, a nie planujesz jej pisać. mogłaś coś dodać, że już do końca życia nie byli ze sobą, albo że nic sobie nie przypomniał i byli razem, ale przypomniał sobie. bo to takie bez sensu. ogólnie kocham jak piszesz, ale rozczarowałam sie zakończeniem.
    bede czytać Twoje drugie opowiadanie ;)

    OdpowiedzUsuń
  39. Szczerze, nie brzmi to jak zakończenie.. może jednak zrobisz drugą część? *błagam na kolanach*
    Ogólnie to opowiadanie świetne, naprawdę. Uwielbiam to jak piszesz, uwielbiam to jak świetne historie wymyślasz. Chciałabym mieć taki talent jak Ty. Zawsze mnie zadziwia w jak krótkich terminach dodajesz tak świetne rozdziały. Podziwiam Cię.
    Dziękuję Ci za to opowiadanie. :) /klaudia

    OdpowiedzUsuń
  40. Ale chwila, czyli zakończyło się tak, żę Justin ma amnezję?
    i właśnie wydaje mi się, że w tym momencie, zrobiłaś tak, żeby zostawić nam odrobnię wyobraźni, tak? :D

    OdpowiedzUsuń
  41. JAK MOGŁAŚ TAK SKOŃCZYĆ? może kiedyś tu jeszcze powrócisz? ;)

    OdpowiedzUsuń
  42. Cooo ? Musisz wrócić z drugą częścią! Proszę Cie... :c
    Bo jak nie to Cię znajdę i zjem. :o
    To przecież nie możę się tak zakończyć -.-
    Świetnie to pisałaś. Mam nadzieję, że jeszcze to przeymślisz! ~Nicole :*

    OdpowiedzUsuń
  43. Przeczytalam kazdy rozdzial. Cudowny! W dwa dni sie uporalam haha ♥ cudneee! Musisz wrocic eh! ;(

    OdpowiedzUsuń
  44. przeczytałam wszystko i teraz płaczę ! mam nadzieję, że on żartował, bo normalnie umieram :c szkoda, że to koniec i mam nadzieję, że tu wrócisz i napiszesz dalszy rozdział gdzie będą brali ślub i wgl hahaha XD

    OdpowiedzUsuń
  45. To nie może sie tak skończyć, to tak samo jakby urwać tą historie w połowie...:/

    OdpowiedzUsuń
  46. JAK TO KURWA SKOŃCZYŁAŚ W TAKIM MOMENCIE KURWA ? ;_; JA SIE PYTAM JAK MOŻESZ NAM TO KURWAROBIĆ PROSZE CIE DOPISZ DO TEGO CHODZIASZ ZE ON ZARTOWAL Z ANY I KURWA JĄ PAMIĘTAŁ BO SOE KURWA ZABIJE .... TAK NIE MOZE BYC.

    OdpowiedzUsuń
  47. Jak to koniec no nie złamałaś mi serce tą końcówką

    OdpowiedzUsuń