- 33 - Źle radzę sobie z nożami.

W zakładce 'bohaterowie' pojawiła się nowa postać :)

Miał wygodnie wyłożone nogi na stoliku, a ręce zaplątane za głową. Był odwrócony do niej tyłem, dlatego mogła dostrzec jedynie jasne kosmyki włosów postawione na żel. Bezszelestnie wycofała się i z szuflady w przed pokoju wyciągnęła jedną z broni Justina. Doskonale wiedziała, że ją tam trzyma. Próbowała zapanować nad drżącymi dłońmi, kiedy nieznajomy chłopak odwrócił się w jej stronę. Przeszył ją wzrokiem na wylot, by po sekundzie wstać i również sięgnąć po pistolet. Stali naprzeciw, mierząc się spojrzeniami i celując w siebie nawzajem. Z tą różnicą, że Ana była w tych sprawach kompletnie niedoświadczona i dzięki broni w rękach nie czuła się nawet ciut bezpieczniej.

Przechyliła lekko głowę, aby przyjrzeć się prześladowcy. Wystarczyło jedno zerknięcie w tą głębie niebieskich tęczówek, by zorientować się, że to ten sam chłopak, którego spotkała rano.

Na jego wyrazistych ustach znów widniał najbardziej arogancki uśmieszek, a w policzkach formowały się dołeczki. Wbijał w Anę swoje błękitne ślepia niczym maleńkie szpileczki.

- Kim ty do kurwy nędzy jesteś? – krzyknęła i zrobiła krok to tyłu, na wszelki wypadek. Nie miała już na to wszystko siły. Głowa ją rozbolała od nadmiaru emocji.

- Nie tak groźnie – mruknął i poruszył zabawnie brwiami, jednak wciąż kurczowo trzymał swój czarny pistolet, gotowy do użycia.

- Powiedz mi kim jesteś i po jaką cholerę ci broń? – głos jej drżał, dlatego odkaszlnęła, by nadać mu naturalną barwę.

- Źle radzę sobie z nożami – stwierdził i wzruszył beztrosko ramionami. Zamrugała kilkakrotnie. W tym czasie blondyn pokonał dzielącą ich odległość i jednym, zwinnym ruchem wyszarpnął z jej rąk pistolet, tak, że nawet nie zauważyła, kiedy to się stało. Stanął tuż za nią i odgarnął włosy Any na lewą stronę. Czuła na szyi ciepły oddech nieznajomego, ale już się go nie bała. Przymrużyła oczu i wzięła głęboki wdech. Orientalny zapach drogich perfum chłopaka wślizgnął się do nozdrzy Anastasi. – Pomyślałem, że przyda ci się pomoc, skoro Justin siedzi w areszcie.

Zmarszczyła brwi. Skąd on o wszystkim wiedział?  Momentalnie odwróciła się w jego stronę. Był od niej wyższy co najmniej o głowę i patrzył na nią z wyższością. Jej drobniutki nosek zderzał się z umięśnioną klatką piersiową nieznajomego. W umyśle Dawes zaczęły pojawiać się miliony pytań, na które pragnęła znaleźć odpowiedź.

- Przy okazji,  jestem Colton! – powiedział z szerokim uśmiechem na ustach i wyciągnął rękę w stronę szatynki, i Ana ścisnęła ją niepewnie.

- Ale… Jak… - zaczęła, jednak nie potrafiła dobrać odpowiednich słów. – Jak tutaj wszedłeś?

- Wciąż mam kluczę – zaśmiał się cicho i zaczął wymachiwać jej przed oczami pękiem kluczy. – Po tym jak Jeremy cię spławił, chyba przyda ci się pomoc, huh?

- Poczekaj – mruknęła posępnie i usiadła na oparciu kanapy, rozmasowując skroń. Próbowała zapanować nad mętlikiem w głowie, ale on zdawał się narastać. – Nie rozumiem tu czegoś.

Colton uniósł brwi w pytającym geście, a na jego czole pojawiła się lwia zmarszczka, świadcząca o tym, że intensywnie się nad czymś zastanawia.

- Obcy chłopak wpada do mieszkania Justina i chce mi pomóc… - mówiła Ana, bardziej do siebie niżeli do towarzysza. Miała nadzieję, że w ten sposób cała ta sytuacja choć odrobinkę się rozjaśni. – W dodatku masz broń, więc nie jesteś zwykłym, miłym chłopakiem z sąsiedztwa – potrząsnęła głową i uniosła wzrok. Blondyn wciąż stał w tym samym miejscu, a jego niebieskie tęczówki niemal się śmiały. Z niej. Prosto w twarz. – Co ty knujesz? – skrzyżowała ręce na klatce piersiowej i patrzyła wyczekująca na chłopaka.

- Nie wszyscy mają złe intencję, Ana – westchnął, rozbawiony zachowaniem dziewczyny. – Musisz nauczyć się odróżniać dobro od zła.

- Ty akurat wyglądasz mi na tego złego – stwierdziła. I nie kłamała. Naprawdę coś w tym chłopaku było nie tak. I nie chodziło tu o ten diabelski uśmieszek, który z daleka zwiastował kłopoty. Colton w odpowiedzi roześmiał się serdecznie.

- A ty nie wyglądasz na dziewczynę, która zadaje się z bandytami  - burknął i jego śmiech ponownie rozniósł się po pomieszczeniu. – Spotkaj się z Justinem w areszcie, a ja załatwię resztę.

Nie wiedziała czy powinna mu ufać. Ale jakaś cząstka podpowiadała jej, że to całkiem normalny chłopka, kiedy już pozbędzie się swojej maski twardziela.

- Naprawdę nie mam pojęcia dlaczego moja podświadomość każe ci zaufać – westchnęła przeciągle i podrapała się po karku, co Colton skomentował szerokim uśmiechem. Chwyciła torbę z podłogi i ruszyła w stronę drzwi. Spojrzała jeszcze na blondyna przez ramię i sapnęła: - Mam nadzieję, że tego nie pożałuję. 

Justin siedział na niewygodnej metalowej ławeczce z twarzą ukrytą w dłoniach i próbował zapanować nad niepoukładanymi myślami, które rozbiegły się na wszelkie możliwe strony. Był już zmęczony i przytłoczony tym wszystkim zarazem. Niespodziewanie usłyszał dźwięk przekręcanego zamka, co zmusiło go do uniesienia spojrzenia. Dojrzał grubego policjanta, stojącego w progu.

- Bieber masz gościa – potężny, zachrypnięty głos, przyprawił go o dreszcze. Mimowolnie zmarszczył brwi, ale poczuł jakiegoś rodzaju ulgę. Posłusznie skinąwszy głową, ruszył za ciemną postacią i dotarł do sali widzeń.

Stała tam, pod oknem i na sam jej widok serce Justina wywinęło fikołka. Burza brązowych loków swobodnie opadała na plecy dziewczyny. Nagle odwróciła się w jego stronę i było ją stać jedynie na blady uśmiech. Próbowała zatuszować fakt, że częstotliwość uderzeń jej serca zwiększyła się, zalała ją fala gorąca, a żołądek ścisnął się mocno. Nie potrafiła odezwać się słowem, ale chłopak potrafił wyczytać wszystko z lśniących łzami tęczówek towarzyszki. Milczał. W mgnieniu oka pokonał dzielącą ich odległość i rozłożył szeroko ramiona, wiedząc, że Anasiasia za chwilę się w nich znajdzie. Przycisnął ją mocno do swojej piersi tak, że idealnie czuła nierówny oddech Biebera. Pocałował ją w czubek głowy,  lekko ją pchając, by móc podnieść jej podbródek i złożyć miękki pocałunek na jej delikatnych ustach.

- Nie chciałem cię zranić – wyszeptał tuż obok ucha szatynki i sunął nosem po jej odkrytej szyi. – Wierzysz mi? Wierzysz już, że nie ja go zabiłem? – w odpowiedzi kiwnęła niepewnie głową i  po raz pierwszy odważyła się na niego spojrzeć. Łzy, które gromadziły się w kącikach jej oczu utrudniały nieco widoczność. Wzięła głęboki wdech, przygotowując się na przekazanie mu tych wiadomości. Znała jego wybuchowy i zmienny charakter, dlatego też obawiała się reakcji chłopaka.

- Justin? – sapnęła i ulokowała dłonie na klatce piersiowej ukochanego. – Byłam u twojego ojca – dodała ledwo słyszalnie. W spokoju obserwowała jak wyraz twarzy szatyna diametralnie się zmienia. W brązowych tęczówkach nie było już śladu po żalu i zamiast tego pojawiły się ogromne ilości nieopanowanego gniewu.

- Co? – powiedział tak głośno, że Anastasia podskoczyła z wrażenia. Złapał jej nadgarstki, właściwie miażdżąc je swoją siłą. – Po chuj tam poszłaś?

Wzruszyła bezradnie ramionami, zastanawiając się nad odpowiedzią.

- Chciałam ci tylko pomóc, Justin! – krzyknęła na niego, czym kompletnie zbiła go z tropu. Rzadko zdarzało się, że ktoś mu się sprzeciwiał. Rozszerzył szerzej oczy i uniósł brew do góry.

- I otrzymałaś tą pomoc? – spytał, ale nawet nie czekał na odpowiedź z jej strony. – Niech zgadnę! Nie? Oh, jaka szkoda, Ana – w tym momencie nie było w nim już żadnej cząstki z tego radosnego Justina, który choć na chwilę potrafił zapomnieć o wszystkich problemach. Nie poznawała go. – A teraz wyjdź!

- Zwariowałeś? Przecież to nic złego! Powinieneś mieć kogoś na kogo zawsze możesz liczyć. To powinien być twój ojciec, Justin! – wyrzuciła z siebie na jednym tchu.  Z każdą kolejną sekundą jej oddech stawał się bardziej niespokojny i nierówny. Chłopak zmrużył groźnie oczy.

- Nie znasz mojej historii, więc nie wmawiaj mi bzdur, Ana! – mruknął, kręcąc głową. – Proszę cię wyjdź.

- Co? – zmarszczyła czoło i skrzyżowała ręce na klatce piersiowej, spoglądając na Justina wyczekująco, ale nawet nie obarczył jej choćby jednym zerknięciem.

- Nie słyszałaś? Wypierdalaj!

Auć, zabolało.

Pierwszy raz zwrócił się do niej w ten sposób. Anastasia nie potrafiła opisać tej fali złości, która niespodziewanie uderzyła w nią ze zdwojoną siłą. Zacisnęła mocno szczęka i stanęła na wprost Biebera. Zadarła podbródek do góry i stanęła na palcach, by móc zajrzeć mu w twarz, ale ona nie zdradzała żadnych emocji. Jakby w tym momencie nie odgrywały one żadnej roli w życiu nastolatka. Nie kontrolowała swoich odruchów. Uniosła dłoń, zamachnęła się i uderzyła chłopaka w bok twarzy. Nawet nie drgnął, a ona nie potrafiła uwierzyć, że to zrobiła.

- To, że jesteś rozemocjonowanym chujem nie daję ci prawa, do zwracania się do mnie w ten sposób – burknęła na odchodne i zarzucając włosami odeszła. Przez moment słyszał jeszcze stukot jej obcasów.

Stał w miejscu, czując się jak idiota, bo po raz kolejny ją zranił. 

 *

Od autorki: Pozostawiam rozdział waszej opinii! Liczę na was! :) 

P.S. Możecie dodawać  american-drift do obserwowanych, bo na dniach może pojawić się tam rozdział. Im więcej czytelników, tym szybciej dodam prolog! :)
P.S2. Założyłam nowe konto na twitterze (@Bieburhug) gdzie będę dodawała wszystkie informacje związane z moimi opowiadaniami! Więc czekam na follow od was!